Metody nauczania (forma zajęc):

• Wykład (kursowy, monograficzny) - tryb hybrydowy,
• Projekt indywidualny - tryb hybrydowy,
• Cwiczenia (warsztatowe) - stacjonarnie,
• Konwersatorium (dialog dydaktyczny, dyskusja, korekta indywidualna) - tryb hybrydowy

• zaliczony pozytywnie semestr zimowy (zaliczona teoria),
• przygotowane podobrazie.

Treści programowe (treśc zajęc):

Treści programowe nauczania wynikają z potrzeb szeroko pojętej ochrony dziedzictwa kultury i przygotowują studentów do profesjonalnego wykonywania zawodu konserwatora dzieł sztuki, którego istotnym elementem jest znajomośc dawnych i współczesnych technik i technologii pozłotniczo-artystycznych.

• zajęcia z technologii pozłotnictwa przygotowują do rozpoznania zagadnień warsztatowych i technologicznych dzieła sztuki i rzemiosła artystycznego,
• pozwalają świadomie stosowac metody służące do ratowania i rekonstrukcji substancji zabytkowej,
• zagadnienia omawiane na wykładach to historia i charakterystyka dawnych technik pozłotniczych, dawne i współczesne materiałoznawstwo, omawiane są problemy artystyczno-estetyczne wynikające z zastosowania różnorakich materiałów i ich oddziaływanie względem siebie, dawne i współczesne sposoby zabezpieczania pozłoty i ich wpływ na zahamowanie degradacji dzieła sztuki,
• cwiczenia praktyczne obejmują rozpoznawania materiałów występujących w obiektach, odtwarzają pełen proces technologicznego powstawania pozłoty na różnorodnych podłożach przy użyciu różnorodnych metali: płatków złota, srebra, miedzi, szlagmetalu, aluminium, proszków pozłotniczych, uczą stosowania odpowiednich materiałów zgodnych z duchem epoki,
• rozwiązywane są problemy estetyczne wynikające z zastosowania różnych, dawnych i współczesnych technik pozłotniczych. Analizowane są wewnętrzne i zewnętrzne przyczyny powstawania zniszczeń pozłoty,
• pozwalają świadomie stosowac metody służące do ratowania i rekonstrukcji substancji zabytkowej.

Cel zajęc:

• celem wykładów jest przekazanie studentom usystematyzowanej wiedzy teoretycznej (wykłady, prezentacje) z zakresu historycznych technik i technologii pozłotniczych występujących w malarstwie, ikonach, iluminatorstwie rękopisów, rzeźbie polichromowanej i w szeroko rozumianej sztuce dekoracyjnej dawniej i współcześnie,
• ważnym elementem programu są cwiczenia praktyczne - pozwalają na zdobywanie doświadczenia; kształtują zdolności manualne, zapoznają z różnorodnością stosowanych, dawniej i współcześnie technik i materiałów pozłotniczych.

Zaliczenie przedmiotu:

• cwiczenia praktyczne - zaliczenie z oceną,
• skończone cwiczenie na koniec roku akademickiego.

Kryteria oceny:

• cwiczenia praktyczne oceniane są na podstawie przebiegu i rezultatu prac,
• oceniana jest prawidłowośc wykonywanych zabiegów techniczno-technologicznych oraz całościowy efekt artystyczno-estetyczny pracy,
• umiejętnośc analitycznego myślenia. Kreatywnośc i sumiennośc w pracy,
• obecnośc na zajęciach - w semestrze dopuszczalne jest 10% nieobecności nieusprawiedliwionych, 20 % nieobecności usprawiedliwionych zwolnieniem lekarskim. Spóźnienia dodaje się do 10% nieobecności nieusprawiedliwionych. Prowadzący zajęcia decyduje o możliwości, zakresie, sposobie i terminie nadrobienia zaległości. Prowadzący zajęcia nie gwarantuje możliwości odpracowania nieobecności, jeżeli musiałoby się ono odbyc poza siatką godzin. Frekwencja wpływa na końcową ocenę semestralną,
• ocena indywidualnej pracy studenta wg. skali ocen umieszczonej w Regulaminie Studiów.

• wykonanie cwiczeń praktycznych na zaliczenie,
• opracowanie dokumentacji opisowej (techniczno-technologicznej) i fotograficznej wykonania cwiczeń,
• obecnośc na zajęciach.

1. Tomasz Sadziak - Klejowe i olejne prace pozłotnicze, Biblioteka Muzealnictwa i Ochrony Zabytków, Seria B, LXIX (69) (biblioteka WKiRDS)

2. Zdzisław Engelman - Pozłotnictwo, Zielona Góra 2005 (biblioteka WKiRDS)

3. Arleta Tylewicz - Sztuka pozłotnictwa i inne techniki zdobnicze, Poznań 2007.

4. Cennino Cenini - Rzecz o malarstwie - przekład Samuel Tyszkiewicz, komentarz Hanna Jędrzejewska, Wrocław 1955 (biblioteka WKiRDS, internet)

5. Mnich Teofil - Teofila kapłana i zakonnika O Sztukach Rozmaitych Ksiąg Troje - przekład Teofil Żebrowski, Kraków 1880.

6. Teofil Prezbiter - Diversarium Artium Schedula - Średniowieczny zbiór przepisów rozmaitych - przekład Stanisław Kobielus, Tyniec - Kraków 1998.

7. Dionizjusz z Furny - Hermeneia - czyli objaśnienie sztuki malarskiej - przekład Ireneusz Kania, Kraków 2003 (biblioteka WKiRDS)

1. Witruwiusz - O architekturze ksiąg dziesięc - przekład Kazimierz Kumaniecki, Warszawa 1956; Warszawa 1999

2. Max Doerner - Materiały malarskie i ich zastosowanie - tłumaczenie Franciszek Aleksandrowicz, Warszawa 1975 (Biblioteka WKiRDS)

3. Jan Hopliński - Farby i spoiwa malarskie - Wrocław 1990

4. Bohuslav Slansky - Technika malarstwa - tłumaczenie F. Aleksandrowicz, Stanisław Gawłowski, Warszawa 1965

5. Zbigniew Brochwicz - Gumożywice jako spoiwa w świetle dawnych traktatów, Materiały Zachodniopomorskie 1972, t.XVIII

Zeszyty naukowe wydawane przez Wydziały Konserwacji ASP w Warszawie i w Krakowie oraz Instytut Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa UMK w Toruniu, a także stosowne prace magisterskie wykonane na tych wydziałach.

Krajowe kwartalniki: Ochrona Zabytków, Biuletyn Informacyjny Konserwatorów Dzieł Sztuki, Biuletyn Konserwatorski Województwa Białostockiego.

Zagraniczne: Studies in Conswrvation, National Gallery Technical Bulletin.