• Wykład kursowy (zajęcia zespołowe mające na celu poszerzenie wiedzy ogólnej na temat litografii i ukazujący możliwości wykorzystania tej techniki podczas zajęć w innych pracowniach).
• Prezentacja (zajęcia zespołowe przybliżające problematykę związaną z przedmiotem oraz pokazujące studentom ewolucję litografii na przestrzeni lat – także w odniesieniu do aspektów kulturowych).
• Dialog i dyskusja dydaktyczna – konwersatorium (indywidualny i zbiorowy zespół zajęć wykonywanych w pracowni oraz w formie online).
• Ćwiczenia warsztatowe (zajęcia zespołowe i indywidualne ćwiczące umiejętność świadomego posługiwania się warsztatem graficznym w obrębie litografii – w formie online przygotowanie projektów do realizacji graficznej za pomocą risografu).
• Ćwiczenia kreacyjne (zajęcia zespołowe i indywidualne ćwiczące umiejętności niezbędne do świadomej realizacji własnych działań artystycznych – w formie online przygotowanie projektu zespołowego w formie zina).
• Projekt indywidualny (realizacja cyklu zadań indywidualnych połączonych z publicznym pokazem).
• Seminarium niższe (zajęcia indywidualne przygotowujące studenta do publicznej prezentacji własnej twórczości w obrębie specjalizacji podczas absolutorium).
  E-learning (zajęcia realizowane z wykorzystaniem internetu).

Zdany egzamin wstępny, znajomość podstaw grafiki warsztatowej oraz rysunku, umiejętność obsługi programów graficznych w stopniu umożliwiającym realizację zadań.

Zajęcia w Pracowni Litografii i Publikacji Unikatowych są prowadzone dla studentów od trzeciego do piątego roku. Podstawową formą zajęć są ćwiczenia realizowane przez studenta w ciągu roku akademickiego poprzedzone wprowadzeniem w formie wykładów z technik graficznych (z naciskiem na techniki druku płaskiego – litografii) oraz wykładów teoretycznych poszerzających horyzonty intelektualne i możliwości kreacyjne. Wykłady z zakresu techniki mają za zadanie pokazać studentowi pełne spektrum możliwości technicznych warsztatu litograficznego, co ma swoje odbicie w jego świadomym doborze środków – dzięki ugruntowanej wiedzy, student może swobodniej poruszać się w sferze kreatywnej, a kształtowana materia graficzna odzwierciedla jego ekspresję i indywidualne podejście do tematu.
Ćwiczenia mają różny charakter trudności w zależności od stopnia zaawansowania studenta, opierają się na korektach indywidualnych oraz grupowych. Podsumowanie indywidualnego postępu prac, także weryfikacja na tle działań twórczych innych studentów odbywa się po zrealizowaniu finalnego projektu, którego zwieńczeniem jest publikacja w formie wystawy końcoworocznej. Na podstawie ćwiczeń student powinien dać możliwie ścisłą i konsekwentną odpowiedź prezentując interpretację zadania w formie samodzielnego projektu cechującego się zrozumieniem, wysokim profesjonalizmem, wyczuciem formy, zarówno pod względem walorów intelektualnych, jak i pod kątem wybranych rozwiązań technicznych.
Udział w zajęciach ma na celu rozwijanie estetycznego widzenia rzeczywistości w oparciu o działania związane z tradycyjną grafiką artystyczną.  
W szczególności dotyczy to:
1.    Rozwijania samokrytycyzmu i umiejętności samodzielnej oceny własnych  wyników, stałego równoważenia dwóch stanowisk: subiektywnego i intuicyjnego z racjonalnym i analitycznym.
2. Nabycia umiejętności dyskutowania, precyzyjnego formułowania sądów i wypowiedzi na temat zadań postawionych w pracowni, jak i zjawisk zachodzących w świecie – nie tylko w dziedzinie sztuk plastycznych.
3. Przygotowania do twórczego posługiwania się warsztatem graficznym (litografia) wzbogaconym o nowe doświadczenia i rozwiązania techniczne, które pozwolą na swobodne wyrażanie jego koncepcji twórczych.
4. Wychowanie świadomego artysty zdolnego do realizacji własnej, indywidualnej twórczości.
Zadanie dla III roku:
Interpretacja książki „Zgubiona dusza” Olga Tokarczuk, Joanna Concejo

Zgubiona dusza

Gdyby ktoś umiał spojrzeć na nas z góry, zobaczyłby, że świat jest pełen ludzi biegających w pospiechu, spoconych i bardzo zmęczonych, oraz ich spóźnionych, pogubionych dusz.

Był sobie raz pewien człowiek, który bardzo dużo i bardzo szybko pracował i już dawno zostawił swoją duszę gdzieś daleko za soba. Bez duszy żyło mu się nawet dobrze - spał, jadł, pracował, prowadził samochód, a nawet grat w tenisa. Czasem jednak miał wrażenie, że wokół niego stało się płasko, jakby poruszał się po gładkiej kartce z zeszytu do matematyki, kartce, którą pokrywają równiutkie i wszechobecne kratki.

Pewnego razu, podczas jednej z licznych podróży, w pokoju hotelowym, ów człowiek obudził się w środku nocy i poczuł, ze nie ma czym oddychać. Wyjrzał przez okno, ale nie bardzo wiedział w jakim mieście się znajduje, przecież z okien hoteli wszystkie miasta wyglądają tak samo. Nie bardzo tez wiedział, jak się tu znalazł ani po co tu przyjechał. I – niestety – zapomniał tez, jak ma na imię. Dziwne to byto uczucie, bo nie miał pojęcia, jak się ma do siebie zwrócić. Zatem po prostu milczał. Cały ranek nie odzywał się do siebie i wtedy poczuł się naprawdę bardzo samotny - tak, jakby wewnątrz jego ciała nie byto już nikogo. Gdy stanął przed lustrem w łazience, widział siebie jako rozmytą smugę. Przez chwilę wydawało mu się, ze nazywa się Andrzej, ale zaraz potem byt pewien, że Marian. W końcu, przerażony, odszukał na dnie walizki paszport i ujrzał, ze ma na imię Jan.

Następnego dnia udał się do pewnej starej i mądrej lekarki, a ta rzekła mu nastepujące słowa:

– Gdyby ktoś umiał spojrzeć na nas z góry, zobaczyłby, że świat jest pełen ludzi biegających w pośpiechu, spoconych i bardzo zmęczonych, oraz ich spóźnionych, pogubionych dusz, które nie mogą nadążyć za swoimi właścicielami. Robi się z tego wielkie zamieszanie, dusze tracą głowę, a ludzie przestają mieć serce. Dusze wiedza, że zgubiły swojego właściciela, lecz ludzie często w ogóle nie zdaja sobie sprawy, ze zgubili własną duszę.

Jana bardzo zaniepokoiła taka diagnoza.

– Jak to możliwe? Czy ja tez zgubiłem własną duszę? - zapytał.
Mądra lekarka odpowiedziała:
– Dzieje się tak dlatego, że prędkość poruszania się dusz jest dużo mniejsza niż ciał. Powstały one bowiem w najbardziej zamierzchłych czasach, tuz po Wielkim Wybuchu, kiedy kosmos jeszcze się tak bardzo nie rozpędził, przez co mogł się wciąż przejrzeć w lusterku. Musi pan znaleźć sobie jakieś swoje miejsce, usiąść tam spokojnie i poczekać na swoja duszę. Zapewne jest teraz tam, gazie pan był dwa, trzy lata temu. Czekanie może wiec trochę potrwać. Innego lekarstwa dla pana nie widzę.

Tak też zrobił ów człowiek o imieniu Jan. Znalazł sobie mały domek na skraju miasta i tam codziennie siadał na krześle i czekał. Nic innego nie robił. Trwało to wiele dni, tygodni i miesięcy. Janowi wyrosty drugie włosy, a broda sięgała mu az do pasa.

Aż pewnego popołudnia ktoś zapukał do drzwi i stanęła w nich jego zagubiona dusza –zmęczona, brudna i podrapana.

– Nareszcie! – powiedziała zdyszana.

Odtąd żyli sobie długo i szczęśliwie, a Jan bardzo uważał, żeby nie robić nic szybciej, niż by mogła nadążyć za tym jego dusza. Uczynił tez jeszcze jedna rzecz – zakopał w ogródku wszystkie swoje zegarki i walizki podróżne. Z zegarków wyrosty piękne kwiaty podobne do dzwonków, w różnych kolorach, walizki zaś wykiełkowały w potężne dynie, którymi Jan żywił się w ciagu wszystkich następnych spokojnych zim.

Temat ćwiczenia ma charakter hasłowy odnoszący się do indywidualnych odczuć i pełnej swobody wypowiedzi artystycznej pozostawiając szerokie pole do interpretacji. Forma projektu ma mieć charakter wielowarstwowy – zbudowana na zindywidualizowanych przemyśleniach i doświadczeniach. Zadanie charakteryzuje się wielowątkową narracją – dopuszcza stosowanie różnych technik litograficznych, rysunkowych czy fotograficznych tak, aby odpowiednio dobrać środki wspomagające ekspresję wypowiedzi. Projekt będzie składał się z etapu pracy koncepcyjnej popartej szkicami oraz finalnej pracy prezentującej syntezę najważniejszych założeń artystycznych projektu.

Technika:
Szkice koncepcyjne – techniki litograficzne, rysunkowe, malarskie, czy fotograficzne
Projekt finalny – litografia, risografia

Ocena indywidualnej pracy (artystycznej) studenta.

Sposób weryfikacji osiągnięcia zamierzonych efektów: przeglądy okresowe, prezentacja rozwoju projektu podczas korekt, końcowa prezentacja projektu. 

Kryteria oceny:
1. Ocena poziomu artystycznego i warsztatowego.
2. Ocena zaangażowania w realizację programu pracowni oraz umiejętności efektywnego wykorzystywania wskazówek otrzymanych podczas zajęć, ćwiczeń i korekt.
3. Indywidualna ocena artystycznego rozwoju studenta.
4. Ocena uczestnictwa w okresowych i semestralnych przeglądach.
5. Ocena stopnia przyswojonej wiedzy teoretycznej w zakresie litografii.
6. Ocena publicznej prezentacji dzieła podczas wystaw podsumowujących rok akademicki.
7. Skala ocen określana jest według skali obowiązującej na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, zawartej w Regulaminie Studiów.

Wykonanie kompletu zadań objętych programem pracowni z zachowaniem wysokiej jakości kreacji, estetyki wykonania i poprawności warsztatowej; umiejętność świadomego korzystania ze specjalistycznego warsztatu litograficznego;

• Irena Tessaro-Kosimowa, Historia Litografii Warszawskiej, Warszawa 1973
• Magdalena Piotrowska, Władysław Winiecki – Wielki Wodewil, Warszawa 2010
• Francis Ponge, Ze wstępnych notatek do człowieka, pod redakcją M. Janion i S. Rośka, 4. Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1984
• http://www.pracownialitografii.pl

• Beth Grabowski, Bill Fick, GRAFIKA techniki i materiały Przewodnik, Wydawnictwo Universitas, Kraków 2011
• Garo Z. Antreasian, Clinton Adams, The Tamarind Book of Lithography: Art and Techniques, 1970
• Marjorie Devon, Tamarind Techniques for Fine Art Lithography, 2008 
• Paweł Frąckiewicz, Pamięć przyszłości / The Memory of the Future, 2012
• Wrocławska Szkoła Grafiki / English for printmaking, autor zbiorowy, ASP Wrocław