Metody nauczania dotyczą przede wszystkim kompetencji warsztatowych

i kreacyjnych w obszarze szeroko rozumianej plastyki i definicji obrazu.

1. Ćwiczenia warsztatowe, rozwijające umiejętności w obszarze różnych technik oraz narzędzi rysunkowych.

2. Ćwiczenia studyjne oparte na obserwacji modela lub martwej natury.

3. Ćwiczenia korekcyjne polegające na rozwijaniu umiejętności niezbędnych do tworzenia własnych projektów artystycznych (zadania tematyczne)

4. Projekty indywidualne magisterskie (zajęcia o charakterze dyscyplinarnym lub interdyscyplinarnym)

5. Praca w cyklach tematycznych w odniesieniu do problematyki wystaw i prezentacji.

6. Prezentacje multimedialne poświęcone rysunkowi i rysowaniu w obszarze sztuk pięknych, zastosowaniu nowoczesnych technologii w rysunku, badaniom wizualnym.

7. Wykłady monograficzne zaproszonych artystów.

8.  Dyskusja dydaktyczna jest niezbędnym środkiem do nawiązania więzi ze studentami, sposobem kształtowania gustu artystycznego.

9. Dialog dydaktyczny jest podstawą edukacji artystycznej w pracowni. Każdy student jest niekwestionowaną indywidualnością i dlatego wymaga indywidualnego podejścia.

10. E-learning (zajęcia realizowane z wykorzystaniem sprzętu i oprogramowania komputerowego, oraz internetu)

Zaliczony w całości 2 rok studiów

Zajęcia w pracowni mają na celu wyrobienie u studenta umiejętności posługiwania się warsztatem rysunkowym w obszarze szeroko rozumianej kreacji. Zajęcia mają w zamierzeniu skłonić studenta do wnikliwego obserwowania wykonywanych przez niego rysunków i wybierania najtrafniejszych rozwiązań, a poprzez to poznawania siebie samego, jak i otaczającego świata. Z pewnością warunkiem powodzenia i satysfakcji artystycznej muszą być nieustanne poszukiwania oraz otwartość na eksperymenty,

Student pogłębia umiejętności rysowania z natury. Rozwija rysunek studyjny w pracowni oraz równolegle nabiera nawyku szkicowania w każdej wolnej chwili, także poza pracownią. Z czasem zaczyna się określać na drodze poszukiwania indywidualnego stylu, motywów obrazowania oraz techniki. Tworzy własny słownik form, tj. przedstawień mniej lub bardziej umownych, a w następstwie przy ich pomocy odnajduje się i doskonali w obszarze kreatywnego obrazowania.
W naturalny sposób nabiera nawyku przetwarzania obrazu oraz nadawania mu cech indywidualnych poprzez światło, przestrzeń, skalę czy fakturę. Uczy się też pracować w tzw. cyklach oraz mierzy z problemami ekspozycji w warunkach wystawowych. Zapoznaje się z metodami szeroko rozumianej adaptacji i transformacji sytuacyjnej, w której jedynym słusznym kryterium jest nieskrępowana wyobraźnia.

Praca ze studentami zakłada indywidualne podejście. Okresowy przegląd prac oraz bieżące korekty służyć mają naprowadzaniu w celu rozbudzenia świadomości. Wizerunek pracowni budować mają liczne pokazy, wystawy studentów. Także aktywność samych studentów we wspólnych dyskusjach. Przewidziane są wykłady na temat postaw artystycznych w obszarze sztuki, w tym w dyscyplinie rysunku.

Student oceniany jest na podstawie pracy realizowanej zgodnie z programem pracowni. Decydującą rolę odgrywa jego samodzielność, inwencja oraz poziom artystyczny wykonywanych zadań, a także regularne uczestnictwo w zajęciach oraz przeglądach okresowych. Na czwartym roku, po ósmym semestrze studiów, student przedstawia dorobek w zakresie rysunku. Ocenie podlegają:

1. Poziom artystyczny i warsztatowy wykonanych prac rysunkowych.

2. Spójność koncepcji artystycznej zaprezentowanego cyklu rysunków.

3. Umiejętność uzasadnienia programu i treści swojej twórczości.

4. Poziom i jakość prezentacji skończonego dzieła.

Skala ocen określona jest według obowiązującej na w Wydziale  Grafiki skali punktacji.

1. Zaliczony obowiązkowy przegląd, każdorazowo po zakończeniu cyklu kształcenia w pracowni.

2. Publiczna prezentacja własnej twórczości podczas wystawy podsumowującej każdorazowo bieżący rok akademicki.

3. Elektroniczna prezentacja jako zapis ukazujący przebieg procesu twórczego, źródło inspiracji oraz aspiracje artystyczne. Konteksty krytyczne i tożsamościowe.

1. Rudolf Arnhem, Sztuka i percepcja wzrokowa.

2. Jan Młodkowski, Aktywność wizualna człowieka.

3. Hermann Weil, Symetria.

4. Yi Fu Tuan, Przestrzeń i miejsce.

5. Roland Barthes, Mit i znak.

6. Wasyl Kandyński, Punkt, Linia, Płaszczyzna.

7. Wasyl Kandyński, O duchowości w sztuce.

8. Władysław Strzemiński, Teoria widzenia.

1. Art Now! Vol. 4, 2013, taschen

2.100 Illustrators Tom 1 i 2 Steven Heller