Wykład kursowy.

Wpis na II rok studiów.

Program nauczania ma na celu przedstawienie studentom problematyki historii wnętrz i mebli - najważniejsze style, zjawiska, typy mebli, nazwiska projektantów i koncepcje projektowe oraz zapoznanie ich z terminologią.

Treści programowe nauczania (treść zajęć)
1. Historia architektury wnętrz i mebli – zakres tematu, podstawowe pojęcia i metodologia. Omówienie programu zajęć i lektur. Podanie formy oraz kryteriów oceny zaliczenia semestralnego i egzaminu końcowego. Podstawowe typy domostw i sprzętów w okresie prehistorycznym.
2. Starożytne cywilizacje – Egipt, Grecja i Rzym. Okres wczesnochrześcijański. Bizancjum.
3. Średniowiecze – nowa epoka i styl życia. Przemiany społeczne i kulturowe epoki oraz ich wpływ na architekturę i wnętrza. Zamek średniowieczny.
4. Średniowiecze - teatr życia codziennego. Średniowieczny warsztat, cechy. Średniowieczny dom mieszczański, wnętrza, sprzęty.
5. Zwrot w stronę antyku – renesans we Włoszech. Reprezentacyjność Palazoo. Rola i podział pomieszczeń. Ewolucja sprzętów.
6. Renesans we Francji, Niemczech i Niderlandach.
7. Meble a obyczajowość. Społeczne i kulturowe znaczenie wnętrz i ich wyposażenia – od średniowiecza do baroku.
8. „Bogactwo” baroku. Dekoracja, funkcjonalność i debiut pojęcia ‘komfort’. Barok włoski.
9. Francuskie style – okres baroku we Francji.
10. Barok w Niemczech, Holandii i Belgii.
11. Rokoko – styl wnętrz. Przemiany życia społecznego i ich wpływ na rozwój architektury wnętrz i mebli. Rola kobiety. Rokokowe pałace.
12. Klasycyzm – styl Ludwika XVI, styl stanisławowski i empire.
13. Mobilność epoki – XIX wiek. Funkcjonalność i dekoracja. Nowe typy wnętrz. Znaczenie prywatności. Nowe odkrycia wkraczające do wnętrz publicznych i prywatnych.
14. Funkcjonalność i ‘nowoczesność’ – styl biedermeier.
15. Historyzm i eklektyzm.
16. Rewolucja techniczno-przemysłowa. Standaryzacja w architekturze. Meble gięte produkowane seryjnie przez Michaela Thoneta.
17. Reakcja zwolenników estetyzmu (Ruskin), oraz Arts & Crafts Movement (Morris). Wielka Brytania, USA oraz wpływ na inne kraje europejskie.
18. Art Nouveau i wiedeńska Sezession. Nowe spojrzenie na wnętrze. Program zrównania wszystkich sztuk.
19. Poprzednicy Bauhausu: Wiener Werkstätte i Deutsher Werkbund.
20. Artystyczne i społeczne utopie: włoski futuryzm, holenderski De Stijl i neoplastycyzm, rosyjski konstruktywizm i Wchutemas.
21. Nowy model szkolnictwa artystycznego – Bauhaus. Związki sztuki z nowoczesną techniką. Funkcjonalizm.
22. Forma dekoracją – Art Déco, czeski kubizm. Międzynarodowa Wystawa Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu 1925 – styl Art Déco a modernistyczny pawilon L’Esprit Nouveau Le Corbusiera i pawilon konstruktywistyczny.
23. Dobry gust dla wszystkich – modernizm i styl międzynarodowy, jego społeczne i artystyczne podłoże. Nowe podejście do projektowania architektury i wnętrz. Działalność CIAM. Le Corbusier. Wright. Mies van der Rohe.
24. Powojenna krytyka funkcjonalizmu. Nowe materiały i technologie. Triumf ‘nowoczesności’ i ‘swobodna forma’. Różne style w projektowaniu - włoski, francuski, japoński.
25. Wzornictwo skandynawskie i jego ideały. Wzornictwo a tożsamość narodowa. Modernizm i regionalizm. Nowoczesność i tradycja.
26. Humor i kontestacja w projektowaniu w XX wieku.
Surrealizm i object d’art. Społeczeństwo konsumpcyjne – pop-artyzacja codzienności i postmodernizm.
27. Postmodernizm w projektowaniu. Nowe związki form. Dekonstrukcja.
28. Wnętrza końca XX i początku XXI wieku – nowe trendy i postawy.
29. Zajęcia zamykające cykl wykładów o charakterze dyskusji.
30. Wyjście na wystawę designu w ramach zajęć.

Plus zajęcia ćwiczeniowe połączone z wyjściem-zwiedzaniem.

Zaliczenie pierwszego semestru na podstawie pisemnego testu pisanego pod koniec semestru. Zaliczenie drugiego semestru na podstawie pracy pisemnej domowej oddanej do połowy maja. Przedmiot kończy się egzaminem ustnym, odbywającym się w sesji letniej.

Kryteria oceny:
1. Ocena poziomu wiedzy zdobytej w trakcie zajęć.
2. Samodzielność oraz merytoryczna wartość przedstawionej pracy pisemnej.
3. Aktywność w trakcie zajęć.

Wartościowanie efektów w skali 1:3
Umiejętności 2
Wiedza 3
Postawy 2

Sposób sprawdzenia osiągnięcia efektów zamierzonych (ocena formująca i podsumowująca w %)
egzamin ustny 70%
zaliczenie pierwszego i drugiego semestru 20%
aktywność w trakcie zajęć 10%

Całkowity nakład pracy studenta potrzebny do osiągnięcia efektów w godzinach oraz punktach ECTS
Godziny kontaktowe 60 godz.
Przygotowanie się do testu 10 godz.
Napisanie pracy domowej 10 godz.
Przygotowanie się do egzaminu 20 godz.
100 godz.

Warunkiem uzyskania zaliczenia jest pozytywne zaliczenie pisemnego testu pod koniec pierwszego semestru oraz pisemnej pracy domowej pod koniec drugiego semestru.
Przedmiot kończy się egzaminem ustnym obejmującym treść wykładów i ćwiczeń.

Literatura
Izydor Grzeluk, Słownik terminologiczny mebli, Warszawa 2000.
Jerzy Kulczycki, Praformy mebli na obszarze Europy, Wrocław 1947.
Jan Setkowicz, Zarys historii mebla od czasów starożytnych do końca XIX wieku, Warszawa-Kraków 1969.
Stefan Sienicki, Historia architektury wnętrz mieszkalnych, Warszawa 1954.
Stefan Sienicki, Wnętrza mieszkalne. Rys historyczny, Warszawa 1962.
Stefan Sienicki, Meble kolbuszowskie, Warszawa 1936.
Gyula Kaesz, Meble stylowe, Wrocław 1990.
Francisco Asensio, Meble stylowe, Warszawa 1998.
Meble XVIII wieku, Warszawa 1996.
Meble XIX wieku, Warszawa 1997.
Meble XX wieku, Warszawa 1998.
Idea Thoneta. Meble z drewna giętego i rur stalowych, katalog wystawy, Nurnberg 1989.
Gabriele Fahr-Becker, Secesja, Koln 2000.
Mieczysław Wallis, Secesja, Warszawa 1984.
Gillian Naylor, Bauhaus, Warszawa 1977.
Paul Overy, De Stijl, Warszawa 1979.
Janina Gostwicka, Dawne stoły, Warszawa 1981.
Janina Gostwicka, Dawne krzesła, Warszawa 1986.
Janina Gostwicka, Dawne meble polskie, Warszawa 1965.
Irena Huml, Polska sztuka stosowana XX wieku, Warszawa 1978.
Anna Kostrzyńska-Miłosz, Polskie meble 1918-1939. Forma -Funkcja –Technika, Warszawa 2005.
Anna Sieradzka, Art Déco w Europie i Polsce, Warszawa 1996.
Roman Reinfuss, Meblarstwo ludowe w Polsce, Wrocław 1977.