Dla II roku: ukończony 1 rok studiów na Wydziale Rzeźby lub
innym wydziale ASP w Warszawie, oraz pozytywny wynik przeglądu portfolio i
rozmowy kwalifikacyjnej z prowadzącymi.

Celem zajęć jest: W pracowni rysunku i malarstwa studenci studiują naturę z
modela, realizują zasadę poznania i rozwinięcia formy plastycznej, myślenia
abstrakcyjnego, kompozycji rysunkowej związanej z ich własną wrażliwością,
przy zastosowaniu różnych środków ekspresji artystycznej. W trakcie pracy w
pracowni następuje pogłębienie różnorodnego języka plastycznego, który
oparty jest na cierpliwej obserwacji i interpretacji natury. Studenci w różnych
technikach rysunkowych realizują: 1.wnikliwe studium z modela; szkice; 2.
przemyślana kompozycje z natury; 3. swobodne realizacje z natury i
wyobraźni.
Następuje myślenie, w którym dokonuje się weryfikacja widzialnej natury,
prezentacja wyobraźni studenta, wyszukanie odpowiedniego brzmienia,
organizowanie całości i zwrócenie uwagi na szczegół.
Istotny jest kontrast form i kierunków, ich odpowiednie zrytmizowanie. Próba
myślenia abstrakcyjnego opartego o naturę i z niej wynikająca. Szczególny,
osobisty opis i zapis emocjonalny rzeczywistości.
Student podczas pracy zarówno w rysunku, jak i w obrazie poprzez wnikliwą
obserwację natury rozwija w pracy plastycznej kompozycję, proporcję,
usytuowanie postaci w przestrzeni, czyli podstawową problematykę w rysunku

Ocena indywidualnej pracy studenta wg skali ocen umieszczonej w
Regulaminie studiów od 0 do 5+. Na ocenę składa się:
Ocena poziomu artystycznego i technicznego prac rysunkowych i malarskich.
Ocena stopnia zaangażowania studenta w pracę i jej efekty.
Ocena rozumienia i interpretowania natury w pracach plastycznych. Ocena
myślenia plastycznego i kreacji artystycznej studenta.
W pracowni jest kładziony duży nacisk na rozwój osobowości studenta oraz
na jego świadomą kreację artystyczną. Niezbywalne wartości poznania i
rozwoju języka plastycznego w procesie nauczania studenta, poprzez
obserwację natury i poznawanie formy w rysunku są w pełni zgodne ze
strategią i rodzajem kształcenia na wydziale. Poznawanie, rozwijanie
podstawowych technik rysunkowych, malarskich, graficznych pomaga
studentowi również w myśleniu rzeźbiarskim. Są one zarówno zaczynem, jak
i rozwinięciem, pomocą dla budowania formy rzeźbiarskiej, rozszerzeniem
tematyki plastycznej w jej podstawowym rdzeniu. Proces pedagogiczny ma na
celu, aby student od początku studiów poznawał w jak najpełniejszym
zakresie ideowe wartości i techniczne umiejętności właściwe rzeźbie,
kształtował swoja osobowość według tych reguł i miał możliwość
swobodnego twórczego do nich podejścia.
Realizacje rysunkowe i malarskie, praca 60%
Pracowitość, postawa twórcza, wewnętrzne zaangażowanie studenta, wiedza,
intuicja, odwaga plastyczna 40%

Studentki/ studenci są zobowiązani do:
Przeglądy końcowe dla studentów wszystkich lat, z całego roku pracy.
Pozytywne zaliczenie całego roku pracy poprzez przegląd końcowy. Wystawa
końcoworoczna.
- od 60 % obecności na zajęciach jest warunkiem uzyskania zaliczenia przedmiotu;
liczba nieobecności (usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych
łącznie) przekraczająca ustalony przez prowadzącego limit skutkuje uzyskaniem
oceny nieklasyfikowany;
- podstawę do usprawiedliwienia stanowi zwolnienie lekarskie od zajęć lub potwierdzona
na piśmie zgoda prodziekana wydziału;
- dopuszczalna liczba nieusprawiedliwionych nieobecności na zajęciach to (od
1 do 5) przekroczenie tego limitu skutkuje obniżeniem oceny.
- Od 50 do 100%* obecności na zajęciach jest warunkiem uzyskania zaliczenia
przedmiotu; liczba nieobecności (usprawiedliwionych i
nieusprawiedliwionych łącznie) przekraczająca ustalony przez
prowadzącego limit skutkuje - uzyskaniem oceny nieklasyfikowany;
podstawę do usprawiedliwienia stanowi zwolnienie lekarskie od zajęć lub
potwierdzona na piśmie zgoda prodziekana wydziału;
- dopuszczalna liczba nieusprawiedliwionych nieobecności na zajęciach to 1 – 5* -
przekroczenie tego limitu skutkuje obniżeniem oceny o 0,25* stopnia.

Władysław Ślesiński, Techniki malarskie spoiwa mineralne, Warszawa, 1983;
Techniki malarskie, spoiwa organiczne, Warszawa, 1984
Maria Rzepińska, Historia koloru w malarstwie; Historia malarstwa europejskiego
XIV – XX wieku, Warszawa, 1978.
Michał Walicki, Złoty widnokrąg, Warszawa, 1965.
Karol Eistreicher, Historia sztuki, Kraków, 1976.
Karol Hopliński, Techniki i metody malarstwa sztalugowego, Kraków, 1937.
M. Walicki, J. Starzyński, Dzieje sztuki polskiej, Warszawa, 1936.
Jan Białostocki, Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa, 2011.
Ernest H. Gombrich, Sztuka i złudzenie; O sztuce, Warszawa, 1997.
Aleksander Wojciechowski, Polskie malarstwo współczesne, Warszawa, 1981.
Jerzy Wolff, Wybrańcy sztuki; Kształt piękna, Warszawa, 1973.
Ignacy Witz, Oko i dłoń malarza, Warszawa, 1966; Polscy malarze, polskie
obrazy, Warszawa 1974.
Tadeusz Dobrowolski, Sztuka Krakowa, Kraków, 1971.
Zbigniew Herbert, Martwa natura z wędzidłem, Warszawa, 2003.
Tadeusz Chrzanowski, Polska sztuka sakralna, Kraków, 2002.
Tadeusz Chrzanowski, Sztuka w Polsce od I do III Rzeczypospolitej, Warszawa
1998.

Albumy i katalogi (przykłady, nazwiska artystów): Henryk Tomaszewski, Artur
Nacht Samborski, Piotr Potworowski, Józef Czapski, Jan Cybis ,Władysław
Taranczewski, Wojciech Jastrzębowski, Karol Tichy, Stanisław Noakowski,
Antoni Kenar, Władysław Hasior, Antoni Rząsa, Marian Wnuk, Tadeusz Breyer,
Władysław Skoczylas, Eugeniusz Eibisch, Jan Matejko, Piotr Michałowski. Olga
Boznańska, Jan Stanisławski, Stanisław Wyspiański, Witold Wojtkiewicz, Leon
Wyczółkowski, Jacek Malczewski, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński,
Władysław Gerson, Józef Chełmoński, Bruno Schulz, Stanisław Ignacy
Witkiewicz, Władysław Strzemiński, Zbysław Maciejewski, Teresa Pągowska,
Rajmund Ziemski, Jacek Sienicki, Jerzy Panek, Roman Artymowski, Jerzy
Tchórzewski, Jerzy Stajuda, Jerzy Sołtan