Praktyczne. Ćwiczenia, korekty bezpośrednie, przeglądy, seminarium, wykład,
dyskusja dydaktyczna, dialog dydaktyczny, dyskusja tematyczna, korekta,
konsultacja.

Zajęcia są prowadzone w formie tradycyjnej - stacjonarnej*, z uwzględnieniem przepisów
sanitarnych, zaleceń i wytycznych organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej i rozporządzeń
Rektora ASP w Warszawie. W uzasadnionych przypadkach umożliwimy studentowi /
studentce pracę zdalną nad wybranym zagadnieniem.
*Zmiana trybu zajęć ze stacjonarnego na hybrydowy lub online może nastąpić w wyniku
rozporządzenia Rektora.

Dla IV roku: ukończony 3 rok studiów na Wydziale Rzeźby lub
innym wydziale ASP w Warszawie, oraz pozytywny wynik przeglądu portfolio i
rozmowy kwalifikacyjnej z prowadzącymi.

Celem zajęć jest: Cel to dążenie do ukształtowania pełnej osobowości
studenta. Celem kształcenia jest wiedza wynikająca z wnikliwej, wrażliwej,
uważnej obserwacji natury i modela, nauczenia się myślenia kompozycyjnego
i umiejętności współpracowania z naturą, która odbywa się z ołówkiem czy
pędzlem w ręku. Prowadzi to do niepowtarzalnego zobaczenia na nowo
natury, poprzez poznanie i działanie formy plastycznej. Postawy studentów
winny być otwarte i zaangażowane, związane z własnym rozumieniem
złożonych spraw, tematyki i problemów kompozycji rysunkowej i malarskiej,
oparte o studium natury i jego interpretację. Poprzez pracę następuje
nauczenie się operowania formą, dające poszerzenie i rozwinięcie horyzontu
wiedzy plastycznej. Praca prowadzona jest cały czas w różnych technikach
rysunkowych i malarskich (podstawowe informacje technologiczne). Bagaż
ten może być twórczo wykorzystywany i rozwinięty przez studenta dalej w
innych dziedzinach sztuki: rzeźbie, ceramice, płaskorzeźbie, reliefie itp.
Podczas pracy trwają indywidualne rozmowy i korekty. Rozwijanie
wyobraźni i wrażliwości studenta. Pogłębianie języka plastycznego, oparcie
się na cierpliwej obserwacji i interpretacji natury. Liczą się zdolności
intuicyjne, instynkt rysunkowy i malarski studentów. Student kształtuje swoją
postawę poprzez umiejętne rozpoznanie własnych potrzeb, zainteresowań,
preferencji, ukierunkowań, także poprzez otwartość na postawy innych, ale
świadomie i rozumnie. W pracowni jest kładziony duży nacisk na rozwój
osobowości studenta oraz na jego świadomą kreację artystyczną. Zadania i
programy dla lat starszych są spersonalizowane dla każdego uczestnika zajęć,
a ćwiczenia, rozmowy i korekty są prowadzone indywidualnie. Wartości
poznania i rozwoju języka plastycznego w procesie nauczania studenta,
poprzez obserwacje natury i poznawanie formy w rysunku są w pełni zgodne
ze strategia i rodzajem kształcenia na wydziale. Poznawanie, rozwijanie
podstawowych technik rysunkowych, malarskich, graficznych pomaga
studentowi również w myśleniu rzeźbiarskim. Są one zarówno zaczynem, jak
i rozwinięciem, pomocą dla budowania formy rzeźbiarskiej, rozszerzeniem
tematyki plastycznej w jej podstawowym rdzeniu. Proces pedagogiczny ma na
celu, aby student od początku studiów poznawał w jak najpełniejszym
zakresie ideowe wartości i techniczne umiejętności właściwe rzeźbie,
kształtował swoja osobowość według tych reguł i miał możliwość
swobodnego twórczego do nich podejścia.

Ocena indywidualnej pracy studenta wg skali ocen umieszczonej w
Regulaminie studiów od 0 do 5+. Na ocenę składa się:
Ocena poziomu artystycznego i technicznego prac rysunkowych i malarskich.
Ocena stopnia zaangażowania studenta w pracę i jej efekty. Ocena rozumienia
i interpretowania natury w pracach plastycznych. Ocena myślenia
plastycznego i kreacji artystycznej studenta.
Wnikliwa praca studenta polegająca na praktycznej obserwacji (z oka) zbliża
go poprzez widzenie natury, do jej opisu i dalej do interpretacji poprzez zapis
formy plastycznej w rysunku. Doskonalenie pracy z naturą prowadzi do
pogłębienia myślenia formą i wiedzy związanej z jej funkcjonowaniem w
dziele sztuki. Stąd też wypływa wewnętrzna motywacja do rozwijania,
pogłębiania i uaktualniania języka kreatywnego w rysunku.

Realizacje rysunkowe i malarskie, praca 60%
Pracowitość, postawa twórcza, wewnętrzne zaangażowanie studenta, wiedza,
intuicja, odwaga, wyobraźnia plastyczna 40%

Studentki/ studenci są zobowiązani do:
Pozytywne zaliczenie całego roku pracy poprzez przegląd końcowy. Wystawa
końcoworoczna.
Wnikliwa praca studenta polegająca na praktycznej obserwacji (z oka) zbliża go
poprzez widzenie natury, do jej opisu i dalej do interpretacji poprzez zapis formy
plastycznej w rysunku. Doskonalenie pracy z naturą prowadzi do pogłębienia
myślenia formą i wiedzy związanej z jej funkcjonowaniem w dziele sztuki. Stąd
też wypływa wewnętrzna motywacja do rozwijania, pogłębiania i uaktualniania
języka kreatywnego w rysunku.
- od 60 % obecności na zajęciach jest warunkiem uzyskania zaliczenia przedmiotu;
liczba nieobecności (usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych
łącznie) przekraczająca ustalony przez prowadzącego limit skutkuje uzyskaniem
oceny nieklasyfikowany;
- podstawę do usprawiedliwienia stanowi zwolnienie lekarskie od zajęć lub potwierdzona
na piśmie zgoda prodziekana wydziału;
- dopuszczalna liczba nieusprawiedliwionych nieobecności na zajęciach to (od
1 do 5) przekroczenie tego limitu skutkuje obniżeniem oceny.
Od 50 do 100%* obecności na zajęciach jest warunkiem uzyskania zaliczenia
przedmiotu; liczba nieobecności (usprawiedliwionych i
nieusprawiedliwionych łącznie) przekraczająca ustalony przez
prowadzącego limit skutkuje - uzyskaniem oceny nieklasyfikowany;
podstawę do usprawiedliwienia stanowi zwolnienie lekarskie od zajęć lub
potwierdzona na piśmie zgoda prodziekana wydziału;
- dopuszczalna liczba nieusprawiedliwionych nieobecności na zajęciach to 1 – 5* -
przekroczenie tego limitu skutkuje obniżeniem oceny o 0,25* stopnia.

Władysław Ślesiński, Techniki malarskie spoiwa mineralne, Warszawa, 1983;
Techniki malarskie, spoiwa organiczne, Warszawa, 1984
Maria Rzepińska, Historia koloru w malarstwie; Historia malarstwa europejskiego
XIV – XX wieku, Warszawa, 1978.
Michał Walicki, Złoty widnokrąg, Warszawa, 1965.
Karol Eistreicher, Historia sztuki, Kraków, 1976.
Karol Hopliński, Techniki i metody malarstwa sztalugowego, Kraków, 1937.
M. Walicki, J. Starzyński, Dzieje sztuki polskiej, Warszawa, 1936.
Jan Białostocki, Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa, 2011.
Ernest H. Gombrich, Sztuka i złudzenie; O sztuce, Warszawa, 1997.
Aleksander Wojciechowski, Polskie malarstwo współczesne, Warszawa, 1981.
Jerzy Wolff, Wybrańcy sztuki; Kształt piękna, Warszawa, 1973.
Ignacy Witz, Oko i dłoń malarza, Warszawa, 1966; Polscy malarze, polskie
obrazy, Warszawa 1974.
Tadeusz Dobrowolski, Sztuka Krakowa, Kraków, 1971.
Zbigniew Herbert, Martwa natura z wędzidłem, Warszawa, 2003.
Tadeusz Chrzanowski, Polska sztuka sakralna, Kraków, 2002.
Tadeusz Chrzanowski, Sztuka w Polsce od I do III Rzeczypospolitej, Warszawa
1998.

Albumy i katalogi (przykłady, nazwiska artystów): Henryk Tomaszewski, Artur
Nacht Samborski, Piotr Potworowski, Józef Czapski, Jan Cybis ,Władysław
Taranczewski, Wojciech Jastrzębowski, Karol Tichy, Stanisław Noakowski,
Antoni Kenar, Władysław Hasior, Antoni Rząsa, Marian Wnuk, Tadeusz Breyer,
Władysław Skoczylas, Eugeniusz Eibisch, Jan Matejko, Piotr Michałowski. Olga
Boznańska, Jan Stanisławski, Stanisław Wyspiański, Witold Wojtkiewicz, Leon
Wyczółkowski, Jacek Malczewski, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński,
Władysław Gerson, Józef Chełmoński, Bruno Schulz, Stanisław Ignacy
Witkiewicz, Władysław Strzemiński, Zbysław Maciejewski, Teresa Pągowska,
Rajmund Ziemski, Jacek Sienicki, Jerzy Panek, Roman Artymowski, Jerzy
Tchórzewski, Jerzy Stajuda, Jerzy Sołtan