Wykład (kursowy, monograficzny),
Seminarium (wyższe-magisterskie),
Konwersatorium (dialog dydaktyczny, dyskusja, korekty),

Tryb zdalny

Zaliczony obowiązkowy przegląd komisyjny wykonanych ćwiczeń i egzamin ustny po I. roku studiów

Zdany egzamin ustny po 4. semestrze.

Treści programowe nauczania (treść zajęć):
• Przekazywanie wiedzy teoretycznej o technikach i technologii malarstwa temperowego z okresu średniowiecza i renesansu z uwzględnieniem obowiązujących w tym czasie kanonów estetycznych.

Kryteria oceny:

Wiedza nabyta na wykładach, sprawdzana jest i oceniana na podstawie ustnego egzaminu po II roku studiów. Przy ocenie brane są pod uwagę:
• Świadoma i wymagana wiedza.
• Analityczne myślenie.
• Umiejętność wyciągania wniosków.

1. Przekazanie studentowi wiedzy teoretycznej z zakresu średniowiecznych i renesansowych temperowych technik i technologii malarskich (również miniatur na pergaminie i polichromii rzeźb drewnianych).
2. Zwrócenie uwagi na znaczenie zagadnień techniczno-technologicznych w zabytkowych dziełach.
3. Nauczenie rozpoznawania temperowych technik i technologii w zabytkowych dziełach charakterystycznych dla średniowiecznego i renesansowego malarstwa europejskiego, odróżniania późniejszych przemalowań.
4. Wypracowanie umiejętności posługiwania się literaturą źródłową i przedmiotu dla poszerzania wiedzy i i formułowania myśli oraz prezentowania wybranych zagadnień z technik i technologii malarstwa (dyskusja naukowa, opracowywanie opisów techniczno-technologicznych dzieł itp.).

Traktaty:
1. Cennino Cennini, Rzecz o malarstwie, przeł. Samuel Tyszkiewicz, komentarz Hanna Jędrzejewska, Wrocław, 1955 (Czytelnia Wydziału Konserwacji, Czytelnia Główna) lub Cennino Cennini, Rzecz o malarstwie, Florencja, 1933 (dostęp on-line);
2. Mnich Teofil, Teofila kapłana i zakonnika O Sztukach Rozmaitych Ksiąg Troje, przeł. Teofil Żebrowski, Kraków, 1880 (dostęp on-line);
3. Teofil Prezbiter, Diversarium Artium Schedula – Średniowieczny zbiór przepisów rozmaitych, przeł. Stanisław Kobielus, Tyniec – Kraków, 1998 (Wypożyczalnia Główna);

Książki i inne opracowania
1. Doerner Max, Materiały malarskie i ich zastosowanie, Warszawa, 1975 (Wypożyczalnia Główna) lub Max Doerner, Materiały malarskie i ich zastosowanie, Thomas Hoppe (red.), konsultacja merytoryczna wydania polskiego Aleksandra Krupska; Warszawa, 2017, (Czytelnia Wydziału Konserwacji);
2. Historical painting techniques, materials, and studio practice : preprints of a symposium, University of Leiden, the Netherlands, 26-29 June, 1995 (dostęp on-line)
3. Hopliński Jan, Farby i spoiwa malarskie, Wrocław, 1990 (Wypożyczalnia Główna);
4. Rudniewski Piotr, Pigmenty i ich identyfikacja, skrypt nr 13, ASP- Warszawa, 1994 (Biblioteka Wydziału Konserwacji);
5. Sadziak Tomasz, Klejowe i olejne prace pozłotnicze, [w:] „Biblioteka Muzealnictwa i Ochrony Zabytków”, Seria B, LXIX (69) (Czytelnia Wydziału Konserwacji);
6. Stępień Danuta, Tempera żółtkowa jako technika w malarstwie sztalugowym, według dawnych przekazów i twórczości wybranych współczesnych artystów, ASP –Warszawa, 2010 (Wypożyczalnia Główna, Biblioteka Wydziału Sztuki Mediów, Czytelnia Wydziału Konserwacji);
7. Ślesiński Władysław, Techniki malarskie - spoiwa organiczne, Warszawa, 1984 (Wypożyczalnia Główna);
8. Thompson Daniel V., The Materials and techniques of medieval painting, New York, 1956 (dostęp on-line)

1. Bolewski A., Mineralogia szczegółowa, Warszawa, 1982;
2. Cholewiński W., Techniki malarstwa dekoracyjnego. Podręcznik rzemieślniczy, Kraków, 1938;
3. Dionizjusz z Furny, Hermeneia- czyli objaśnienie sztuki malarskiej, przeł. Ireneusz Kania, Kraków, 2003;
4. Feller Robert, Artists, Pigments. A Handbook of their History and characteristics, Washington, 1986, (dostęp on-line);
5. Gettens R. J., Stout G.L., Painting materials. A Short Encyklopdia, New York, 1966;
6. Giorgio Vasari, Żywoty najsławniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów, przeł. Karol Estreicher, Warszawa – Kraków, 1985;
7. Hamsik Mojmir, Historicka technologie a znalectvi [w:] "Yerbook of the archives of historical art Technology", Praha, 1990;
8. Krupska Aleksandra, Tajemnice warsztatu włoskiego z kręgu bolońskiego XVI/XVII w., Warszawa, 2001;
9. Krupska Aleksandra, Zapomniane receptury z pierwszej połowy XVIII wieku mistrza różnych sztuk Marcina Groblicza, Warszawa, 2010;
10. Leonardo da Vinci, Traktat o malarstwie, przeł. Maria Rzepińska, Wrocław, 1961;
11. Pajewski K., Pokosty, lakiery i inne surowce lakiernicze, Warszawa, 1952;
12. Pliniusz, Historia naturalna, wybór, przeł. I., T. Zawadzcy, Wrocław, 2004;
13. Roznerska Maria, Techniki malarskie „Małych Mistrzów Holenderskich” XVII w., Toruń, 1991;
14. Rzepińska Maria, Historia koloru w dziejach malarstwa europejskiego, Kraków, 1973;
15. Samek Andrzej, Historya Naturalna obejmująca Zwierząt opisane z dykcjonarzów i dzieł dawnychpolskich naturalistów zebrane, Kraków, 1992;
16. Stawicki Stanisław, Papirusy Tebańskie antyczne źródło wiedzy o technikach artystycznych, Wrocław, 1987;
17. Turski J.S., Więcławek B., Barwniki roślinne i zwierzęce, Warszawa, 1986;
18. Watin J.F., Nauka teoretyczno-praktyczna sztuki malarza, pozłacarza, lakiernika, przeł. W. Siekierzyński, Wilno, 1854;
19. Witruwiusz, O architekturze ksiąg dziesięć, przeł. K. Kumaniecki, Warszawa 1999.

Trzy sale. Dwie sale do wykonywania ćwiczeń. Jedna z nich przystosowana do przeprowadzania prac technicznych, z bezpośrednim dostępem do wody i zlewem, wyposażona w elektryczne kuchenki do gotowania, szerokie stoły do pracy (przygotowanie zapraw, gruntowanie podobrazi, szlifowanie zagruntowanych powierzchni itp.), krzesełka i taborety, szafy zbiorcze na materiały i narzędzia, półki na ścianach i stelaże do pozostawiania podobrazi i ram do schnięcia, stabilne lampy umożliwiające odpowiednie oświetlenie przy pracy. Druga sala do czystego wykonywania ćwiczeń, z dostępem do światła dziennego, wyposażona szafki na materiały malarskie i szafy zbiorcze. Duże stoły, dopasowane do nich krzesła lub taborety, sztalugi. Trzecia sala do prowadzenia wykładów, spotkań seminaryjnych itp.