Organizacja pracy w trybie stacjonarnym
Zajęcia warsztatowe.
Korekta, dialog dydaktyczny, przeglądy prac, prezentacja prac, ich wspólna analiza i dyskusja).
Realizacje wybranych tematów lub po konsultacji z prowadzącym możliwość pracy nad autorskim zadaniem.

Zajęcia są prowadzone w formie tradycyjnej - stacjonarnej*, z
uwzględnieniem przepisów sanitarnych, zaleceń i wytycznych
organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej i rozporządzeń
Rektora ASP w Warszawie. W uzasadnionych przypadkach
umożliwimy studentowi / studentce pracę zdalną nad
wybranym zagadnieniem.
*Zmiana trybu zajęć ze stacjonarnego na hybrydowy lub on
line może nastąpić w wyniku rozporządzenia Rektora.

Dla II roku studiów jednolitych:
Zaliczony I i II semestr studiów na Wydziale Rzeźby lub innym wydziale ASP w Warszawie.
Dla III roku studiów jednolitych:
Zaliczony III i IV semestr studiów na Wydziale Rzeźby lub innym wydziale ASP w Warszawie.
Dla IV roku studiów jednolitych:
Zaliczony V i VI semestr studiów na Wydziale Rzeźby lub innym wydziale ASP w Warszawie.
Dla V roku studiów jednolitych:
Zaliczony VI i VIII semestr studiów na Wydziale Rzeźby lub innym wydziale ASP w Warszawie.
wie.

Realizacja dwóch lub więcej ćwiczeń na semestr
Dla II roku studiów jednolitych: Pozytywnie zaliczony III oraz IV semestr II roku studiów.
Dla III roku studiów jednolitych: Pozytywnie zaliczony V oraz VI semestr II roku studiów.
Dla IV roku studiów jednolitych: Pozytywnie zaliczony VII oraz VIII semestr II roku studiów.
Dla V roku studiów jednolitych: Pozytywnie zaliczony IX oraz X semestr II roku studiów.

Od 60% obecności na zajęciach jest warunkiem uzyskania zaliczenia przedmiotu; liczba nieobecności (usprawiedliwionych i
nieusprawiedliwionych łącznie) przekraczająca ustalony przez prowadzącego limit skutkuje - uzyskaniem oceny nieklasyfikowany;
podstawę do usprawiedliwienia stanowi zwolnienie lekarskie od zajęć lub potwierdzona na piśmie zgoda prodziekana wydziału;
Dopuszczalna liczba nieusprawiedliwionych nieobecności na zajęciach to 5 - przekroczenie tego limitu skutkuje obniżeniem oceny o 0,5 stopnia za każdą kolejną nieobecność.

Zajęcia w Pracowni Rzeźby mają na celu rozwijanie umiejętności twórczych studentów poprzez ćwiczenia, dialog i dyskusję dydaktyczną. Podczas realizacji własnych projektów, studenci mogą liczyć na konsultacje i korekty prowadzącego. Zajęcia odbywają się w formie tradycyjnej - stacjonarnej. W uzasadnionych przypadkach, studenci mają możliwość pracy zdalnej nad wybranym zagadnieniem.

Na ocenę wpływa:
- zaangażowanie w realizację pracy
- ilość konsultacji i zaproponowanych projektów
- rozwój indywidualnych kompetencji
- jakość zrealizowanych zadań
- obecność na zajęciach

Kryteria (skala ocen)
Ocena słowna Ocena liczbowa
Wartość oceny do średniej
celujący 5+
5,35

bardzo dobry 5
5,0
bardzo dobry minus 5-
4,65
dobry plus 4+
4,35
dobry 4
4,0
dobry minus 4-
3,65
dostateczny plus 3+
3,35
dostateczny 3
3,0
dostateczny minus 3-
2,65
niedostateczny 2
2,0
nieklasyfikowany 0
0,0
zaliczenie nieliczone do średniej zal.
niezaliczenie nieliczone do średniej nzal.

Celem zajęć jest wypracowanie indywidualnego „języka” wyrazu. Ten „język” ma być nie tylko indywidualny, ale także nośny kulturowo, czyli zarówno komunikatywny, jak i stymulujący odbiorcę. W tym celu niezbędna jest świadomość specyfiki środków właściwych do budowania obiektów przestrzennych oraz zrozumienie znaczenia i konsekwencji wybranych założeń kompozycyjnych. Jedną z najważniejszych umiejętności rzeźbiarza jest zdolność do identyfikowania problemów i odnajdywania nowych sposobów ich rozwiązywania. Tak w przestrzeni technologicznej, formalnej i treściowej. Światy te w procesie budowania rzeźby przenikają się i oddziałują na siebie. Dlatego tak ważne jest usamodzielnienie się w każdej z tych dziedzin. Do najważniejszych w moim odczuciu zadań, które stawiam przed studentami, należy zaprojektowanie i wykonanie dynamicznej kompozycji abstrakcyjnej. To ćwiczenie pozwala zdefiniować podstawowe pojęcia stosowane w rzeźbie, takie jak „kompozycja”, „bryła”, „masa”, „kierunek formy” itd., wydatnie usprawnia komunikację, ale przede wszystkim uświadamia studentom, jak schematycznie przebiega proces komponowania rzeźby, gdy nie natężamy uwagi. To ćwiczenie ponadto potęguje wrażliwość przy pracy nad studium z natury. Studium modela jest podstawowym ćwiczeniem, podczas którego w relacji do obiektywnej rzeczywistości pracujemy nad subiektywnym wyrażeniem jej.

Celem zajęć z przedmiotu Rzeźba jest zdobycie przez studenta
umiejętności koniecznych do wyrażania treści autorskiego,
artystycznego przesłania przy pomocy szeroko pojętych środków
rzeźbiarskich. Dotyczy to umiejętności warsztatowych,
artystycznych jak również społecznych.
pogłębianie umiejętności warsztatowych
-skupienie się zarówno na tradycyjnych technikach rzeźbiarskich
jak i poszukiwanie nowych możliwości i rozwiązań
-rozwijanie umiejętności obserwacji natury i interpretacji zjawisk
- pobudzanie do poszukiwań wyrazowych i kreacyjnych
-kładzenie nacisku na samodzielność studentów w podejmowaniu
wyzwań rzeźbiarskich
- istotnym celem przedmiotu Rzeźba jest przekazanie wiedzy oraz
doskonalenie umiejętności umożliwiających realizację autorskich
prac, operujących złożonymi założeniami przestrzennymi, o
wysokim stopniu dojrzałości twórczej, których finalnym efektem
jest realizacja dyplomu magisterskiego.

- Studium modela — studium pogłębione o ideę: model z artefaktem — kroczący–
siedzący: znaczenie, portret chwili, „korona stworzenia” i „marny puch”

- Dynamiczna kompozycja abstrakcyjna — forma otwarta, forma zamknięta

- Głowa — portret — portret psychologiczny

- Obiekt do wiersza — różnice między językami różnych mediów

- Taniec a rzeźba, teatr a rzeźba, muzyka a rzeźba — rozróżnienie cech różnych

mediów i przełożenie charakterystyki każdego na formę rzeźbiarską
- Forma nieznana z natury — forma z natury nieznana

- Sztuczne–prawdziwe

- Sztuka jako komentarz aktualnych zdarzeń — sztuka ponad czasem
- Figura komiczna–figura tragiczna

- Kość–czaszka: forma, sklepienie, architektura

- kompozycja zadana i własna;

- realizacja rzeźby plenerowej;

- detal ludzkiego ciała – problem skali, kompozycji, konstrukcji,
materiału, formy;

- analiza cech wyrazowych, znaczeniowych, społeczno –
kulturowych przestrzeni;

- różnicowanie modeli przestrzennych (przestrzeń publiczna,
aranżacje przestrzenne, przestrzeń wirtualna)

- wprowadzanie w daną przestrzeń subiektywnej interpretacji
tematu lub zagadnienia - kreacja przestrzenna;

- posługiwanie się podstawowymi i złożonymi środkami wyrazu
(materia, skale, światło, projekcje multimedialne, doświadczenie
postkonceptualne) przy realizacji własnych projektów
artystycznych oraz kreacji w przestrzeni publicznej;

- pogłębienie umiejętności wyboru właściwej techniki przekazu;
doskonalenie umiejętności doboru środków artystycznych
adekwatnych do wyrażanej treści;

- umiejętność stworzenia samodzielnej, złożonej formalnie kreacji
w postaci dyplomu magisterskiego;

-

1. Chrzanowska-Pieńkos J(red.), Figura w sztuce polskiej XIX i XX wieku, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 1999
2. Simblet S., Anatomia dla artystów, Warszawa 2004.
3. Kotula A., Krakowski P., Rzeźba współczesna, Warszawa 1980.
4.Słonina S., Mistrzowie rzeźby, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2005
Chrzanowska-Pieńkos J(red.), Figura w sztuce polskiej XIX i XX wieku, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 1999
Hermansdorfer M., Między ekspresją a metaforą, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław 1999
Simblet S., Anatomia dla artystów, Warszawa 2004.
Kotula A., Krakowski P., Rzeźba współczesna, Warszawa 1980.
Schanti A., Die Liebe zu den Objekten/The love of Objects: Aspekte Zeitgenoessischer Skulptur/Aspects of Contemporary sculpture, Springer, 2008.
Kwartalnik Rzeźby „Orońsko”, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Rocznik „Rzeźba Polska”, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Duby G., Daval J.-L.; Sculpture – from Antiquity to the Present Day, Taschen, 2006

Pracownia Rzeźby powinna być wyposażona w podstawowy sprzęt, warsztat, narzędzia i materiały niezbędne do prowadzenia zajęć z przedmiotu Rzeźba, m.in: narzędzia rzeźbiarskie, wkrętarkę, zakrętarkę, wiertarkę, szlifierkę kątową, giętarkę do stali, imadło oraz piły do drewna.

W pracowni powinien być zapewniony porządek i przestrzeń umożliwiające studentkom/om swobodne i komfortowe realizowanie postawionych w toku kształcenia zadań.