Pole | Opis | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Typ przedmiotu | kierunkowy | ||||||
Metody dydaktyczne (forma zajęć) |
Praktyczne. Ćwiczenia, korekty bezpośrednie, przeglądy, seminarium, wykład, dyskusja dydaktyczna, dialog dydaktyczny, dyskusja tematyczna, korekta, konsultacja |
||||||
Język wykładowy | polski; | ||||||
Liczba punktów ECTS: | -brak- | ||||||
Liczba godzin w bezpośrednim kontakcie z nauczycielem akademickim | -brak- | ||||||
Liczba godzin samodzielnej pracy studenta związanych z osiągnięciem efektów uczenia się (zgodnie z profilem specyfiki kształcenia na wydziale) | -brak- | ||||||
Wymagania wstępne |
Egzamin wstępny dla kandydatów na studia obowiązujący na Wydziale Rzeźby. |
||||||
Cele dydaktyczne (treści programowe, opis przedmiotu) |
W pracowni rysunku i malarstwa studenci studiują naturę z modela, realizują zasadę poznania i rozwinięcia formy plastycznej, myślenia abstrakcyjnego, kompozycji rysunkowej związanej z ich własną wrażliwością, przy zastosowaniu różnych środków ekspresji artystycznej. W trakcie pracy w pracowni następuje pogłębienie różnorodnego języka plastycznego, który oparty jest na cierpliwej obserwacji i interpretacji natury. Studenci w różnych technikach rysunkowych realizują: 1.wnikliwe studium z modela; szkice; 2.przemyślana kompozycje z natury; 3. swobodne realizacje z natury i wyobraźni. Cel to dążenie do ukształtowania pełnej osobowości studenta. Celem kształcenia jest wiedza wynikająca z wnikliwej, wrażliwej, uważnej obserwacji natury i modela, nauczenia się myślenia kompozycyjnego i umiejętności współpracowania z naturą, która odbywa się z ołówkiem, czy pędzlem w ręku. Prowadzi to do niepowtarzalnego zobaczenia na nowo natury, poprzez poznanie i działanie formy plastycznej. Postawy studentów winny być otwarte i zaangażowane, związane z własnym rozumieniem złożonych spraw, tematyki i problemów kompozycji rysunkowej i malarskiej, oparte o studium natury i jego interpretację. Poprzez pracę następuje nauczenie się operowania formą, dające poszerzenie i rozwinięcie horyzontu wiedzy plastycznej. Praca prowadzona jest cały czas w różnych technikach rysunkowych i malarskich (podstawowe informacje technologiczne). Bagaż ten może być twórczo wykorzystywany i rozwinięty przez studenta dalej w innych dziedzinach sztuki: rzeźbie, ceramice, płaskorzeźbie, reliefie itp. Podczas pracy trwają indywidualne rozmowy i korekty. Rozwijanie wyobraźni i wrażliwości studenta. Pogłębianie języka plastycznego, oparcie się na cierpliwej obserwacji i interpretacji natury. Liczą się zdolności intuicyjne, instynkt rysunkowy i malarski studentów.Student kształtuje swoją postawę poprzez umiejętne rozpoznanie własnych potrzeb, zainteresowań, preferencji, ukierunkowań, takze poprzez otwartość na postawy innych, ale świadomie i rozumnie. W pracowni jest kładziony duży nacisk na rozwój osobowości studenta oraz na jego świadomą kreację artystyczną. Zadania i programy dla lat starszych są spersonalizowane dla każdego uczestnika zajęć, a ćwiczenia, rozmowy i korekty są prowadzone indywidualnie. |
||||||
Forma i sposób zaliczenia przedmiotu (metody i kryteria oceny) |
Metody nauczania : Praktyczne. Ćwiczenia, korekty bezpośrednie, przeglądy, seminarium, wykład, dyskusja dydaktyczna, dialog dydaktyczny, dyskusja tematyczna, korekta, konsultacja Kryteria oceny: Pozytywne zaliczenie całego roku pracy poprzez przegląd końcowy. Wystawa końcoworoczna. |
||||||
Wymagania końcowe |
Przeglądy końcowe dla studentów wszystkich lat, z całego roku pracy. |
||||||
Literatura obowiązkowa wykorzystywana podczas zajęć |
Władysław Ślesiński, Techniki malarskie spoiwa mineralne, Warszawa, 1983; Techniki malarskie, spoiwa organiczne, Warszawa, 1984 Maria Rzepińska, Historia koloru w malarstwie; Historia malarstwa europejskiego XIV – XX wieku, Warszawa, 1978. Michał Walicki, Złoty widnokrąg, Warszawa, 1965. Karol Eistreicher, Historia sztuki, Kraków, 1976. Karol Hopliński, Techniki i metody malarstwa sztalugowego, Kraków, 1937. M. Walicki, J. Starzyński, Dzieje sztuki polskiej, Warszawa, 1936. Jan Białostocki, Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa, 2011. Ernest H. Gombrich, Sztuka i złudzenie; O sztuce, Warszawa, 1997. Aleksander Wojciechowski, Polskie malarstwo współczesne, Warszawa, 1981. Jerzy Wolff, Wybrańcy sztuki; Kształt piękna, Warszawa, 1973. Ignacy Witz, Oko i dłoń malarza, Warszawa, 1966; Polscy malarze, polskie obrazy, Warszawa 1974. Tadeusz Dobrowolski, Sztuka Krakowa, Kraków, 1971. Zbigniew Herbert, Martwa natura z wędzidłem, Warszawa, 2003. Tadeusz Chrzanowski, Polska sztuka sakralna, Kraków, 2002. Tadeusz Chrzanowski, Sztuka w Polsce od I do III Rzeczypospolitej, Warszawa 1998. Albumy i katalogi (przykłady, nazwiska artystów): Henryk Tomaszewski, Artur Nacht Samborski, Piotr Potworowski, Józef Czapski, Jan Cybis ,Władysław Taranczewski, Wojciech Jastrzębowski, Karol Tichy, Stanisław Noakowski, Antoni Kenar, Władysław Hasior, Antoni Rząsa, Marian Wnuk, Tadeusz Breyer, Władysław Skoczylas, Eugeniusz Eibisch, Jan Matejko, Piotr Michałowski. Olga Boznańska, Jan Stanisławski, Stanisław Wyspiański, Witold Wojtkiewicz, Leon Wyczółkowski, Jacek Malczewski, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Władysław Gerson, Józef Chełmoński, Bruno Schulz, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Władysław Strzemiński, Zbysław Maciejewski, Teresa Pągowska, Rajmund Ziemski, Jacek Sienicki, Jerzy Panek, Roman Artymowski, Jerzy Tchórzewski, Jerzy Stajuda, Jerzy Sołtan |
||||||
Literatura uzupełniająca rekomendowana do samodzielnej pracy studenta | -brak- | ||||||
Przedmiotowe efekty uczenia się |
|
||||||
Metody weryfikacji przedmiotowych efektów uczenia się |
|
||||||
Informacja: tygodniowa liczba godzin ćwiczeń lub wykładów, liczba punktów ECTS przynależna przedmiotowi oraz informacje o formie i zaliczeniu przedmiotu zawarte są w programie studiów. |
studia | status | czas[h] | ECTS | forma | zaliczenie |
---|---|---|---|---|---|
Rzeźba / rzeźba s.9 | o | 300 | 10 |
ćw. 300h |
ćw.
[egz.] |