Ćwiczenia praktyczne z elementami konwersatorium i samodzielnie przygotowanymi prezentacjami studenckimi, będącymi wykorzystaniem narzędzi analitycznych do budowy podstaw własnych inscenizacji.

Analiza i interpretacja tekstów dramaturgicznych.

Wiedza z zakresu historii i teorii dramatu, podstaw teorii literatury i historii sztuki.

Celem zajęć jest zapoznanie studentów z podstawami dramaturgii starożytnego, nowożytnego i współczesnego dramatu europejskiego oraz europejskich zjawisk teatralnych w kontekście zjawisk kulturowych, społecznych i politycznych.

Zamierzeniem jest -z jednej strony - wydobycie tych elementów świadomości struktur tekstów dramaturgicznych, literackich i filmowych, które mają wpływ na wymowę/interpretację i kontekst analizowanego tekstu. Z drugiej strony dramat/teatr/film są analizowane jako wyraz świadomości kulturowej własnych czasów. Poznać wzajemne uwarunkowania tych przestrzeni i procesów twórczych. Poznać kodyfikację manifestów twórczych.

Do ich analizy wykorzystywane są w tym celu współczesne teksty dramaturgiczne w zakresie literatury dramaturgicznej, filmowej, które umożliwiają dokonanie interpretacji i reinterpretacji. Analizy te mają następnie przełożenie praktyczne. W zajęciach wykorzystywane są metody heurystyczne, poszerzające intertekstualność zadań.

Zakres poszczególnych tematów:

1. Podstawowe techniki heurystyczne, diagnozujące i poszerzające warsztat twórczy i badawczy.

2. Teoria technik dramaturgicznych - pojęciowe umocowanie zasad dramaturgicznych (na wybranych przykładach)

3. Implikacje: treść-forma na wybranych przykładach literackich oraz własnej pracy.

4. Kategorie „niesceniczności”, „adekwatności”, „komunikatywności”, „intertekstualności” jako kategorii budowania świata przedstawionego w dziełach przeznaczonych na scenę.

5. Teorie dramatu i teatru - na przykładach dramatu klasycznego, realistycznego, metafizycznego, anty-klasycznego, postdramatycznego, etc.

6. Subiektywizacja przestrzeni teatralnej.

7. Przestrzeń jako podważenie podmiotu.

8. Przestrzeń jako afirmacja artykulacji i podważenie sensu.

9. Kicz – camp jako kategorie estetyczne, epistemologiczne i ontologiczne dzieł scenicznych.

10. Kategorie ironii jako próby tworzenia dyskursu scenicznego.

11. Sen, iluzja, oniryzm jako kategorie światów przedstawionych.

12.  Gra jako kategoria budowania meta-formy i meta-języka teatralnego.

13. Synkretyzm sceniczny, pars pro toto, synekdocha sceniczna czyli walka z weryzmem scenicznym.

14. Krytyczna sztuka interpretacji didaskalium.

15. Kategorie „upolitycznienia”, „uprzedmiotowienia”, „manipulacji” sztuki jako kategorie etyczne.

Dopuszczalne są 2 nieusprawiedliwione nieobecności na zajęciach.

Warunkiem zaliczenia semestru zajęć jest aktywna obecność na zajęciach i wygłoszenie 1 prezentacji będącej samodzielną aplikacją narzędzi dramaturgicznych do zadań scenograficznych.

Warunkiem dopuszczenia do egzaminu jest zaliczenie semestru zajęć.

Efektem zajęć jest poszerzona wiedza studentów o podstawach dramaturgii starożytnego, nowożytnego i współczesnego dramatu europejskiego oraz europejskich zjawisk teatralnych w kontekście zjawisk kulturowych, społecznych i politycznych oraz kanonicznych dzieł sztuki filmowej.

1.     Kanon dramatów obowiązkowych dla studentów scenografii

2.     H. Arendt, Kondycja ludzka (frgm)

3.     K.H. Bohrer, Absolutna teraźniejszość (rozdz. Groza zjawiska i lęk oczekiwania. Tragedia grecka jako nowoczesna epifania; Powtórzenie mitu jako estetyka grozy)

4.     M. Foucault, Historia szaleństwa w dobie klasycyzmu (Przedmowa)

5.     W.Pleśniarowicz, Przestrzenie deziluzji

6.     F.W.J.Schelling, Filozofia sztuki, fragm..

7.     S. Kierkegaard, O ironii

8.     W. Szturc, 8 szkiców o ironii

9.     M. Heidegger, O źródle dzieła sztuki

10.   W. Tatarkiewicz, Dzieje sześciu pojęć

11.   D. Mamet, Prawda i fałsz

1.     Samodzielnie wybrane przez studentów przykłady literackie, dramaturgiczne i inscenizacyjne do analizy

2.     Baudelaire, Malarz życia nowoczesnego,

3.     G. Debord, Społeczeństwo spektaklu

4.     C. Wodziński, Święty Idiota

5.     A. Bielik, Duch powierzchni

6.     Ch. Taylor, Etyka autentyczności

7.     R. P. Droit, 101 zabaw filozoficznych

8.     J. Brodski, Pochwała nudy