Metody nauczania w zakresie zajęć praktycznych z zastosowaniem teorii pragmatycznej
w kontekście nowoczesnej dydaktyki z zastosowaniem: aktualnych, rozwojowych i relacyjnych metod kształcenia. Nowoczesna dydaktyka w kierunku tutoringu i cauchingu.

1. Wykład wprowadzający (zajęcia zespołowe o charakterze autorskim w formie prezentacji multimedialnej mające na celu wprowadzenie do Pracowni).
2. Prezentacje, pokazy warsztatowe związane z realizowanymi: technikami, ćwiczeniami, zadaniami.
3. Ćwiczenia warsztatowe (zajęcia indywidualne i zespołowe rozwijające umiejętność i biegłość posługiwania się warsztatem wypracowanym w Pracowni na pograniczu sztuk tradycyjnych i nowych w kontekście działań intermedialnych). Konwergencja mediów.
4. Ćwiczenia studyjne (zajęcia indywidualne i zespołowe oparte na pracy eksperymentalnej, obserwacji i analizie, komunikacji interpersonalnej i relacyjnej, poszukiwanie kodów na styku obrazu i tekstu w wielowarstwowości semiotycznej i medialnej).
5. Ćwiczenia kreacyjne (zajęcia indywidualne i zespołowe oparte na eksperymentach pomiędzy używanymi mediami, poszukiwanie nowego obrazowania w kontekście sztuki, kultury i nauki służące definiowaniu i dekonstruowaniu własnych koncepcji artystycznych i działań).
6. Dialog i dyskusja dydaktyczna – konwersatorium (zajęcia indywidualne i zespołowe związane z prowadzeniem poszczególnych projektów, przeglądów obowiązkowych i zaliczeniowych).
7. Projekty indywidualne (realizacja indywidualnego projektu artystycznego, pracy dyplomowej i wypracowanie przestrzeni ekspozycyjnej).
8. Realizacja zespołowa (realizacja zespołowego projektu artystycznego, praca dyplomowa)
9. Seminarium dyplomowe (zajęcia indywidualne i zespołowe przygotowujące studentów do obrony pracy dyplomowej).

I rok II stopnia
1. Dyplom studiów I stopnia
2. Zdanie egzaminu wstępnego, weryfikującego umiejętność użycia jednej z form działań intermedialnych.
3. Podjęcie studiów.
II rok II stopnia
Zaliczenie I roku II stopnia.
III rok II stopnia
Zaliczenie II roku II stopnia.

Cel zajęć
Pracownia Komunikacji Intermedialnej jest to miejsce refleksji pomiędzy słowem, obrazem, dźwiękiem, przestrzenią i obecnością na II stopniu studiów w kontekście 3t: transgression,
transformation, transmedia.
Punktem wyjścia jest rzeczywistość (codzienność), jej interpretacja i podstawowe relacje międzyludzkie. Poszukujemy odpowiedzi pokonując własne granice poprzez łączenie przeciwstawnych żywiołów (konstrukcja – dekonstrukcja, definiowanie – redefiniowanie).
Studenci zbierają odpowiednie narzędzia (manualne i cyfrowe), zapoznają się z warsztatem i stosowanymi w pracowni technikami. Zbliżają się do autentycznych, nieuchwytnych, niezwerbalizowanych doznań i odnajdują tematy, które staną się podstawą do budowania pracy dyplomowej. Nabierają innej perspektywy postrzegania i dalej zagłębiają się w proces twórczy pomiędzy sztuką i nauką.

Celem edukacji w pracowni jest przełamywanie stereotypów w myśleniu i praktycznym działaniu, utrudniających, uniemożliwiających lub opóźniających niezbędny rozwój każdego z nas, przede wszystkim w interesującym nas zakresie doświadczeń i poszukiwań w edukacji artystycznej w zakresie terminu komunikacji i intermediów oraz ich wzajemnej zależności.
Program nauczania ma na celu stopniowe i gruntowne przygotowanie studentów do wypowiedzi w ramach komunikacji intermedialnej oraz nabycia umiejętności potrzebnych do interdyscyplinarnej pracy grupowej, zarówno w środowisku artystycznym wewnętrznym jak i zewnętrznym.
Zwieńczeniem prac wspieranych wiedzą naukowo-techniczną zdobytą na zajęciach, jest dyplom magisterski.

Poziom magisterski: dyplom artystyczno - badawczy
1. Praca nad tekstem, obrazem, dźwiękiem, obiektem i przestrzenią w kontekście 3t: transgression, transformation, transmedia.
2. Zapoznanie się z technikami wypracowanymi w pracowni, warsztatem.
3. Poszukiwanie własnego języka na bazie przenikania mediów klasycznych i cyfrowych.
4. Odnalezienie tematów, które staną się podstawą do pracy.
5. Poszukiwanie wypowiedzi artystycznej w dialogu z inną osobą lub grupą.
6. Precyzowanie przekazu, treści w stosunku do widza.
7. Skompletowanie narzędzi potrzebnych do przeprowadzenia przedsięwzięcia.
8. Określanie interakcji z odbiorcą lub jej braku.
9. Kreacja dyplomu artystycznego w przypadku II roku II stopnia.
10. Definiowanie ekspozycji pracy dla osiągnięcia najwłaściwszych rezultatów.

Treści programowe nauczania (treść zajęć).
Pracownia Komunikacji Intermedialnej jest to miejsce refleksji pomiędzy słowem, obrazem, dźwiękiem, przestrzenią i obecnością na II stopniu studiów w kontekście 3t: transgression, transformation, transmedia.

Pracownia Komunikacji Intermedialnej funkcjonuje w zakresie metod, obszarów i zjawisk intermedialnych. Jest to miejsce poszukiwań, prowadzenia eksperymentów i badań w zakresie terminu komunikacji, intermediów oraz ich wzajemnej zależności. Punktem wyjścia jest rzeczywistość (codzienność), jej interpretacja i podstawowe relacje międzyludzkie. Jest to miejsce refleksji pomiędzy słowem, obrazem, dźwiękiem, przestrzenią i obecnością.

Program przedmiotu Komunikacji Intermedialnej zakłada oprócz realizacji wybranych koncepcji lub rezygnacji z nich: intuicyjne działanie, improwizacje, które prowadzą w kierunku świadomej kreacji. Studenci odnajdują i zbierają odpowiednie narzędzia (manualne i cyfrowe), z którymi czują się dobrze i którymi chcą się posługiwać. Odsyłanie jednego medium do drugiego, oraz postrzeganie jednego medium poprzez drugie, przynosi odpowiedzi w jakim kontekście i relacji pragną zastosować wybrane środki wyrazu.
Sztuka Mediów językowo, technologicznie i estetycznie. Pomiędzy sztuką a naukami humanistycznymi. Medialność wyżej wymienionej sztuki w zakresie postrzegania, przedstawiania
i interpretowania, również jej relacyjność procesualność i kontekstowość, też dla krytycznej refleksji.
Poszukujemy odpowiedzi poprzez łączenie przeciwstawnych żywiołów (konstrukcja – dekonstrukcja, definiowanie – redefiniowanie). Pokonujemy własne granice. Próbujemy doświadczeń trudnych, często intymnych. Eksperymentujemy. Staramy się zbliżać do nieuchwytnych, niezwerbalizowanych doznań. Nabieramy innej perspektywy postrzegania i dalej w lekkości, próbując nie zniszczyć osiągniętych już rezultatów, bardziej świadomie zagłębiamy się w proces twórczy aż do stworzenia finalnej pracy praktycznej.

Kryteria oceny.
1. Ocena jakości, poziomu artystycznego i warsztatowego prezentowanych prac.
2. Systematyczność w pracy i uczestniczenie w przeglądach.
3. Samodzielność w obrębie pracy twórczej.
4. Ocena umiejętności współpracy.
5. Ocena umiejętności operowania własnymi środkami wyrazu.
6. Ocena skuteczności przełożenia zdobytej wiedzy i umiejętności na końcową realizację dyplomową w Akademii Sztuk Pięknych.
7. Ocena poziomu wiedzy i logicznego rozumowania dotyczących specjalizacji intermedia w kontekście interdyscyplinarnego kształcenia (wykłady, konwersatoria).
8. Ocena stopnia zaangażowania w realizację programu studiów w Pracowni Komunikacji Intermedialnej.
9. Ocena poziomu publicznej prezentacji pracy finalnej lub dyplomowej.
10. Ocena uczestnictwa w seminarium dyplomowym, w przypadku studentów II roku.
11. Skala ocen określona w/g obowiązującej na Wydziale Sztuki Mediów skali punktacji.

Praca magisterska: artystyczno – badawcza
Ocena poziomu artystycznego i merytorycznego pracy magisterskiej w postaci publicznej prezentacji i obrony jej części teoretycznej i praktycznej w obecności promotora. Oceny dokonuje powołana przez Dziekana, Wydziałowa Komisja Dyplomowa, po zakończonej publicznej prezentacji, dyskusji, odczytaniu recenzji i tajnym głosowaniu. Pozytywna ocena skutkuje przyznaniem dyplomu magistra sztuki w dziedzinie sztuk pięknych ze wskazaniem specjalizacji Intermedia/ Multimedia.

Praktyczna praca magisterska prezentowana w formie ekspozycji (forma zależna od tematu i charakteru realizacji) do której student zobowiązany jest dołączyć krótki opis realizacji. Praca oceniana jest komisyjnie przez promotora i komisję dyplomową wraz z aneksem i teoretyczną pracą magisterską.
Kreacja dyplomu magisterskiego dąży do stworzenia jednej z form sztuki intermedialnej: obraz postmedialny, video art jako intermedium, videoperformance, interaktywna przestrzeń wizualna
w kierunku artystyczno – badawczych poszukiwań transmedialnych.

Edukacja – przestrzeń dla rozwoju związana z wychowaniem i kształceniem studenta pomiędzy
podmiotowością jednostki a społecznym wymiarem ludzkiej egzystencji.

I rok II stopnia
1. Zdany egzamin końcowy na I roku studiów II stopnia.
2. Przygotowanie prezentacji pracy do ekspozycji podczas wystawy końcoworocznej.
II rok II stopnia
1. Zdany egzamin końcowy na II roku studiów II stopnia.
2. Przygotowanie prezentacji pracy do ekspozycji podczas wystawy końcoworocznej.
III rok II stopnia
1. Zdany egzamin zamykający proces edukacji na poziomie magisterskim po V semestrze.
2. Wykonanie praktycznej pracy dyplomowej II stopnia lub aneksu.
3. Kreacja dyplomu magisterskiego dąży do stworzenia jednej z form sztuki intermedialnej: obraz postmedialny, video art jako intermedium, videoperformance, interaktywna przestrzeń wizualna w kierunku artystyczno – badawczych poszukiwań transmedialnych.
4. Przygotowanie prezentacji pracy dyplomowej do ekspozycji.
5. Upublicznienie i obronienie dyplomu.

Spis lektur uzupełniany jest na bieżąco w miarę pojawiania się nowych pozycji wydawniczych.
Literatura jest dobierana indywidualnie pod kątem wiedzy, zainteresowań i indywidualnych realizacji artystycznych.
Literatura Europejska (zarówno proza jak i poezja).
Albumy monograficzne.
Albumy tematyczne/problemowe.

Przykładowe pozycje z biblioteki Pracowni:
1. Oskar Schlemmer, Eksperymentalna scena Bauhausu, wyd. słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2010.
2. Arnold Berleant, Prze-Myśleć Estetykę, wyd. Universitas, Kraków 2007.
3. Andrzej Gwóźdź, Kino po kinie, wyd. Oficyna Naukowa, Warszawa 2010.
4. Piotr Celiński, Interfejsy, wyd. Monografie FNP ,Wrocław2010.
5. Lev Manovich, Język nowych mediów, wyd. Akademickie i profesjonalne, Warszawa 2006.
6. Kluszczyński Ryszard, Społeczeństwo informacyjne. Cyberkultura. Sztuka multimediów, wyd. Uniwersitas, Rabid 2001.
7. Maryla Hopfinger, Nowe media w komunikacji społecznej w XX wieku, wyd. Oficyna naukowa, 2002.
8. Lucio Russo, Zapomniana rewolucja. Grecka myśl naukowa a nauka nowoczesna, wyd. Universitas, Kraków 2005.