Zajęcia w formie hybrydowej.
W sytuacji gdy jest to możliwe dominującą formą są zajęcia stacjonarne.
W zależności od rozwoju sytuacji epidemiologicznej liczba godzin zajęć stacjonarnych w stosunku do zajęć zdalnych może być modyfikowana.

Cykl wykładów w formie monograficznej,

Dialog dydaktyczny.

Prezentacje z wykorzystaniem technik multimedialnych.

Ćwiczenia terenowe - rekonesans i studium najcenniejszych obiektów zabytkowych na terenie Warszawy i najbliższych okolic.

Zdany egzamin wstępny na Wydział Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki o specjalizacji Konserwacja i Restauracja Rzeźby i Elementów Architektury (I rok).

1. Wrodzone zdolności plastyczne i predyspozycje definiujące poziom osobistej wrażliwości artystycznej.
2. Znajomość wybranych zagadnień z zakresu historii sztuki, pod kątem rzeźby i architektury zabytkowej.
3. Znajomość podstawowych cech surowców skalnych jako środków wyrazu w kształtowaniu formy rzeźbiarskiej.
4. Opanowanie podstaw geografii i archeologii śródziemnomorskiej

Cel zajęć:

1. Uzyskanie kompetencji określających standardy profesjonalizmu konserwatora dział sztuki. kamiennej rzeźby figuralnej i dekoracyjnych elementów powierzchni architektonicznych.
2. Zgromadzenie zasobów wiedzy teoretycznej i praktycznej w zakresie rozpoznania tożsamości zabytków kamiennych, na tle technologii rzeźby i wybranych elementów z historii sztuki , z wykorzystaniem surowców skalnych w rzeźbie i architekturze, z uwzględnieniem materiałów najbardziej charakterystycznych dla danej epoki.
3. Umiejętność analizy metod obróbki rzeźbiarskiej na przykładach historycznych.
4. Poznanie materiałów oraz całej gamy zabiegów technologicznych niezbędnych podczas wykonywania prac sztukatorskich.

Treści programowe:

1. Cykl wykładów w formie monograficznej , dotyczący wydobycia materiałów skalnych oraz charakterystyka cech indywidualnych, typowych dla najcenniejszych złóż o znaczeniu historycznym i surowców eksploatowanych współcześnie.
2. Diagnozowanie technik wykonywania obiektów zabytkowych na podstawie kształtu, możliwości komponowania i budowy formy plastycznej oraz śladów narzędzi pozostawionych na płaszczyznach zewnętrznych.
3. Dialog dydaktyczny na temat budowy technologicznej kamiennych obiektów zabytkowych i jej wpływ na ogólny stan zachowania kamiennych dóbr kultury.
4. Problematyka zagadnień związanych z wykorzystaniem surowców skalnych w rzeźbie i architekturze z uwzględnieniem materiałów najbardziej charakterystycznych dla danej epoki.
5. Wykłady z wykorzystaniem technik multimedialnych oraz ćwiczenia na przykładach w trakcie ćwiczeń plenerowych i studium najcenniejszych obiektów zabytkowych naterenie Warszawy i najbliższych okolic.
6. Ćwiczenia rozpoznania tożsamości zabytków kamiennych na tle technologii rzeźby i wybranych elementów z historii sztuki. Narzędzia do obróbki ręcznej i mechanicznej -charakterystyka w aspekcie historycznym i pod kątem współczesnego warsztatu konserwatora.
7. Wykłady monograficzne dotyczące technologii prac modelarskich, odlewniczych oraz sztukatorskich.

1. Egzamin podsumowujący w formie pisemnej na zakończenie semestru, z opanowania składowych materiału teoretycznego,omawianego w trakcie zajęć.
2. Ocena stopnia zaangażowania w realizację programu poprzez analizę aktywności w trakcie dialogu dydaktycznego, opanowania wszystkich elementów materiału omawianego w obrębie semestru.
3. Ocena poziomu wiedzy i logicznego rozumowania w kontekście interdyscyplinarnego kształcenia (wykłady, konwersatoria).

wg skali ocen umieszczonej w Regulaminie studiów.

Egzamin teoretyczny,pisemny na zakończenie semestru z zakresu:

1. Znajomości narzędzi i tradycyjnych technik obróbki rzeźbiarskiej, w poszczególnych etapach rozwoju wiodących ośrodków cywilizacji.
2. Zasad organizacji i funkcjonowania warsztatu artystycznego antycznego rzeźbiarza.
3. Praktycznej wiedzy na temat historii wydobycia i zastosowania najcenniejszych surowców skalnych na terenie Europy i w granicach Rzeczypospolitej.
4. Opanowania kryteriów niezbędnych w diagnozowaniu autorskich środków wyrazu w historycznych pracowniach rzeźby figuralnej i architektonicznej, pod katem wykorzystywania w zabiegach renowacyjnych i dokumentacji konserwatorskiej.
5. Wiedzy i umiejętności definiowania śladów narzędzi jako elementów indywidualnej ekspresji artystycznej.
6. Praktycznego wykorzystania doświadczeń w rozpoznaniu użytych surowców skalnych w badaniu tożsamości i proweniencji zabytków kamiennych na tle wybranych aspektów z zakresu historii sztuki, praktycznej wiedzy pozyskanej w zakresie współczesnych technik i technologii rzeźbiarskiej.
7. Informacji na temat organizacji pracowni modelarskiej i sztukatorskiej.
8. Znajomości narzędzi i materiałów używanych w pracach modelarskich odlewniczych oraz sztukatorskich.
9. Praktycznej wiedzy na temat technologii wykonywania modeli rzeźbiarskich, form odlewniczych i odlewów oraz szlachetnych wypraw dekoracyjnych i sztukatorskich.
10. Obecność na zajęciach w wymiarze co najmniej 75% zajęć.
    Zaległości powstałe w wyniku usprawiedliwionych nieobecności w wymiarze większym niż 25% zajęć mogą zostać wyrównane, za zgodą pedagogów prowadzących zajęcia. Sposób i zakres zaliczenia zaległości ustalany jest indywidualnie dla studenta, przez pedagogów prowadzących zajęcia.
    Nieobecności nieusprawiedliwione nie mogą przekroczyć 10% godzin zajęć. Nie ma możliwości wyrównywania zaległości powstałych w ich wyniku i wpływają one na obniżenie oceny końcowej.

1. Wilanów; Fijałkowski W., PWN Warszawa 1973.
2. Piaskowiec w zabytkowej architekturze Warszawy; Jarmontowicz A., Krzywobłocka-Laurów R. Lehman J., Warszawa 1994.
3. Sekretne treści warszawskich zabytków. Karpowicz M., Warszawa 1976.
4. Sztuka Warszawy; pod red. Karpowicz M., PWN Warszawa 1986.
5. Marmury kieleckie; Kowalczewski S. PZWS. Warszawa 1976.
6. Vademecum zamku warszawskiego. Lileyko J., Warszawa 1980.
7. Władysławowski Pokój Marmurowy na zamku królewskim w Warszawie i jego twórcy: Giovanni Battista Gisleni i Peter Dankers de Rij. BHS. XXXVII, 1975 s. 13 - 31.
8. Kaplica Zygmuntowska przy Katedrze na Wawelu; Płuska I., MIKiRDS Warszawa 2005.
9. Południowo-niderlandzkie w Zamku Królewskim w Warszawie za Zygmunta III. Szmydki R., Kronika Zamkowa 2/40/2000 s. 46.
10. Kolumna Zygmunta; Szymanowska B., Warszawa 1973.

1. Kamień w rzeźbie i architekturze Warszawy; Sygietyńska H., PWN 1978.
2. Marmury polskie. Wydobycie i zastosowanie w budownictwie, Tolkanowicz E., "Świat kamienia". 2001. nr 4(11) s 73 - 76.
3. Kamieniarstwo cz-I. Technologia surowca kamieniarskiego; Tyrowicz T., Warszawa 1952 s. 116 - 135.
4. Roboty kamieniarskie w budownictwie. Kita S. BiA, Warszawa 1955.