Typ przedmiotu
|
wykład kursowy
|
Metody dydaktyczne (forma zajęć)
|
wykład
|
Język wykładowy
|
polski;
|
Liczba punktów ECTS:
|
-brak-
|
Liczba godzin w bezpośrednim kontakcie z nauczycielem akademickim
|
-brak-
|
Liczba godzin samodzielnej pracy studenta związanych z osiągnięciem efektów uczenia się (zgodnie z profilem specyfiki kształcenia na wydziale)
|
-brak-
|
Wymagania wstępne
|
Ogólna wiedza humanistyczna wynikająca z kształcenia w szkole oraz efekty kształcenia na I i II roku studiów
|
Cele dydaktyczne (treści programowe, opis przedmiotu)
|
1. Wykład wstępny: o grafice dawnej. Terminologia, zjawiska, zagadnienia, problematyka (oryginał, współpraca warsztatowa, odbitka, płyt, itp.). O fotografii – podobieństwa grafiki warsztatowej i wczesnej fotografii. 2. Rewolucja wizualna XV wieku: wynalezienie drzeworytu. odbiorcy, ikonografia, technika. Związki z innymi mediami. Zagadnienie koloru. 3. Inna technika czy inne medium? Techniki metalowe w krajach niemieckich XV wieku. Odbiorcy, ikonografia i technika. 4. Grafika włoska XV wieku. Związki z malarstwem. Baccio Baldini. Maso da Finiguerra. Pollaiuolo. Mantegna i jego krąg. 5. Albrecht Durer. Apelles renesansu niemieckiego. Lata praktykowania – zbieranie doświadczeń. Założenie warsztatu. Podróż do Italii i odkrycie kultury humanizmu włoskiego. Durer przedsiębiorca. Technika, jakość, nakład, odbiorcy. Duga podróż włoska i kwestia praw autorskich. Ryciny mistrzowskie i teksty teoretyczne 6. Szkoła niemiecka XVI w. Wpływ Durera. Cesarz Maksymilian i jego zamówienia graficzne (Durer, Burgkmair, itp.). Szkoła naddunajska i „wynalezienie” pejzażu. Lucas Cranach - grafika dworska i protestacnka. Ryciny drukowane kolorem. 7. Szkoła flamandzka i niderlandzka XVI w. Lucas van Leyden, Pieter Brueghel i wielcy wydawcy. Ryciny, książka i kartografia. Wymiana międzynarodowa – globalne ambicje wydawców niderlandzkich. Manieryzm niderlandzki (Heemskerck, Goltzius) 8. szkoła włoska XVI w. Złożone relacje wobec malarstwa: inspiracje, zależność, autonomia. Grafika jako wyraz disegno. Rafael i Marcantonio. Caraglio. Grafika wokół Tycjana. Malarze i akwaforta. 9. XVI i XVII wiek we Francji. Od Franciszka I do Ludwika XIV. Szkoła z Fontainebleau. Krąg lotaryński. Rytownicy codzienności. Emancypacja grafiki we Francji Ludwika XIII. Propagandowy charaktery grafiki czasów Ludwika XIV. 10. Złoty wiek grafiki holenderskiej - rytownicy XVII w. Eksplozja obrazów. Specjalizacja rytowników. Typowość i eksperyment. Rynek „grafiki artystycznej” 11. Rembrandt – łamanie konwencji. Skromne początki. Tronies i portrety. Wobec Rubensa. Grafika stanowa. Eksperymenty warsztatowe. Nowy wymiar ikonografii. 12. XVII i XVIII wiek we Włoszech. Grafika peintres-graveurs. Castiglione i eksperyment graficzny. Grafika wenecka XVIII w. – weduta i capriccio. Piranesi i grafika rzymska 2. poł. XVIII w. Grafika a kartografia. 13. XVIII w. we Francji. Grafika reprodukcyjna. Mariette i rola grafiki w rozwoju historii sztuki. Nowe techniki graficzne. Grafika ilustracyjna 14. XVIII w. we Francji. Grafika i amatorzy. Akwaforta we Francji. Wzorniki graficzne i ich oddziaływanie kulturowe. 15. Francisco Goya między oświeceniowym naprawianiem świata a romantyczną wolnością artysty. Nowe idee i nowe formy wyrazu graficznego. Cykle graficzne Goyi. 16. Grafika w Polsce na przełomie XVIII i XIX w. Norblin, Płoński, Orłowski. Grafika artystów bez kraju – Kielisiński, Piwarski, Oleszczyński, Piliński. 17. Nowe techniki XIX wieku. Litografia. Dwie twarze grafiki reprodukcyjnej. Drzeworyt sztorcowy - nowy wyraz masowości medialnej. Artystyczne grafika reprodukcyjna. 18. Grafika japońska ukiyo-e. Podstawowe zagadnienia. Kwestie techniczne i krąg odbiorców. Nieeuropejskie kanony ukazania świata. Główni artyści i ich dzieła. 19. Odrodzenie grafiki autorskiej we Francji. Kolejne odkrycie Rembrandta. Szkoła barbizońska i pejzaż w akwaforcie. Corot i cliche-verre. Wokół impresjonistów. Sztuka wysoka dla nowych odbiorców. 20. Grafika w Niemczech i Wielkiej Brytanii XIX wieku. Odrodzenie grafiki autorskiej w Niemczech. Klinger. Whistler i Haden. Beardsley. 21. Wynalezienie fotografii i techniki fotograficzne XIX wieku. Dagerotyp i talbotyp. Kulturowe funkcje fotografii. Konstanty Brandel. 22. Plakat we Francji XIX w. Początki plakatu w Polsce. Od afisza reklamowego do dzieła sztuki ulicy. Grafika kolorwa końca XIX w. Gauguin i Munch. 23. Norwid. Polska grafika artystyczna przełomu XIX i XX w. Jasiński. Pankiewicz. Rubczak. Japonizm w grafice polskiej. 24. Grafika w Europie 20-lecia. Ekspresjonizm. Abstrakcja. Figuracja. Odrodzenie miedziorytu. 25. Grafika w Polsce 20-lecia. Bunt. Rytm. Ryt. 26. Grafika na świecie po II Wojnie Światowej. Grafika jako pole eksperymentu. Eksperyment techniczny i tanie dzieło sztuki. 27. Grafika w Polsce po 1945. Monotypie w służbie nowoczesności. Drzeworyty. Dominik. Gielniak. Panek. Berdyszak. Polska szkoła plakatu. 28. Wizyta w Gabinecie Rycin BUW (termin do ustalenia) 29. Wizyta w Gabinecie Fotografii MNW (termin do ustalenia) 30. Zajęcia powtórkowe/kolokwium
Uwaga: zaprezentowane tematy mogą nie pokrywać się czasowo z pojedynczymi wykładami. Niektóre wskazane tematy będą omawiane ponad czas jednego wykładu, inne krócej
|
Forma i sposób zaliczenia przedmiotu (metody i kryteria oceny)
|
1. Semestr zimowy praca semestralna – na temat „Grafika dawna a grafika dziś. Inspiracje. Pomysły. Odrzucenia”
Zaliczenia na podstawie oddania pracy do 10. Stycznia.
2. Semestr letni Egzamin ustny obejmujący egzamin wizualny (rozpoznanie dzieł na podstawie reprodukcji) oraz pytania dotyczące historii obrazu drukowanego i zjawisk z nim związanych.
Ocena łączona dwóch elementów: a) ocena z pracy semestralnej (max. 2 x konsultacje) – 30% oceny b) egzamin ustny – 70% oceny
|
Wymagania końcowe
|
Znajomość najważniejszych dzieł, artystów, kierunków, zjawisk dotyczących grafiki i form druku od XV do XX w.
Znajomość zmieniających się funkcji obrazu drukowanego od XV do XX w.
Znajomość zmieniających się form dystrybucji i pozyskiwania, w tym kolekcjonowania, obrazu drukowanego od XV do XX w.
|
Literatura obowiązkowa wykorzystywana podczas zajęć
|
Szymon Bojko, Polska sztuka plakatu. Początki i rozwój do 1939 r., Warszawa 1971 Maciej Bóbr, Mistrzowie grafiki europejskiej od XV do XVIII wieku, KAW, Warszawa 2000 Irena Jakimowicz, Pięć wieków grafiki polskiej, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1997 Barbara Chojnacka (red.), Wielość w jedności. Drzeworyt polski po 1900 roku, Bydgoszcz 2009 Barbara Chojnacka (red.), Wielość w jedności. Techniki wklęsłodruku w Polsce po 1900 roku, Bydgoszcz 2012 K. Dydo, Mistrzowie polskiej sztuki plakatu, Bielsko-Biała 1995
|
Literatura uzupełniająca rekomendowana do samodzielnej pracy studenta
|
Linda C. Hults, The Print in the Western World. An Introduction History, The University of Wisconsin Press, Madison 1996 Andrzej Jurkiewicz, Podręcznik metod grafiki artystycznej, Warszawa 1975 Walter Koschatzky, Die Kunst der Graphik. Technik, Geschichte, Meisterwerke, Residenz Verlag, Augsburg 1972 i nast. wyd. Michel Melot, A. Griffiths, R. S. Field, L’estampe, Genève 1981 Lorenza Salamon, Saper vedere la stampa d'arte, Milano 2010 (wyd. franc. Comment regarder la gravure, Paris 2011) Antony Griffiths, The Print Before Photography. An Introduction to European Printmaking 1550-1820, London 2016 R. Benson, The Printed Picture, New York 2010 Jordi Catafal, Clara Oliva, Techniki graficzne, wyd. Arkady, tłum. Marta Boberska, konsultacja i uzupełnienia tekstu J. Talbierska, Arkady, Warszawa 2004 Krzysztof Krużel, Wśród starych rycin, Kraków 1999
|
Przedmiotowe efekty uczenia się
|
Wiedza | Umiejętności | Kompetencje |
K_W02 w szczegółowym zakresie kontekst historyczny i kulturowy dotyczący obszarów sztuki i kultury, konieczny do formułowania i rozwiązywania złożonych zagadnień związanych ze studiowaną dyscypliną;
K_W03 wzajemne, złożone relacje zachodzące pomiędzy teoretycznymi i praktycznymi aspektami kierunku studiów grafika oraz wykorzystuje tę wiedzę dla dalszego rozwoju artystycznego;
K_W05 trendy rozwojowe z zakresu szeroko pojmowanej grafiki a także te, dotyczących szeroko rozumianych zagadnień z historii sztuki i teorii kultury;
K_W09 specyfikę warsztatu naukowego i badawczego oraz potrafi docierać do źródeł informacji;
K_W10 szczegółowe pojęcia z zakresu prawa autorskiego i pochodnych;
K_W11 szczegółowe zasady dotyczące finansowych, marketingowych i prawnych zawodu artysty grafika.
|
K_U04 w sposób zaawansowany integrować – także w ramach projektów interdyscyplinarnych – różnorodne środki obrazowania, charakterystyczne dla dziedzin pokrewnych twórczości plastycznej;
K_U12 wskazać źródła swoich inspiracji służących do realizacji własnych koncepcji artystycznych, opartych na zróżnicowanej stylistyce i wykonanych z wykorzystaniem niezależnego projektowania, twórczej wyobraźni, wiedzy i intuicji;
K_U15 w stopniu zaawansowanym organizować i przeprowadzać publiczne wystąpienie
ustne i przygotowywać prace pisemne dotyczące twórczości własnej, jak też i prezentujące dokonania innych artystów lub projektantów oraz zagadnienia związane z szeroko pojmowaną kulturą i sztuką;
K_U16 wykorzystywać umiejętności językowe w zakresie sztuk plastycznych, właściwych dla kierunku grafika, zgodnie z wymaganiami określonymi dla poziomu B+ Europejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego.
|
K-K01 uczenia się przez całe życie, potrafi świadomie zaplanować swoją ścieżkę kariery zawodowej w oparciu o zdobyte na studiach wiedzę i umiejętności, a także kompetentnie wykorzystywać wiedzę zdobytą w procesie samokształcenia, także w kontekście procesu uczenia innych osób;
K_K02 podejmowania w zorganizowany i w pełni samodzielny sposób nowych zadań i działań twórczych i kulturotwórczych;
K_K05 adoptowania się do zmieniających się uwarunkowań społecznych, wykorzystując przy tym mechanizmy psychologiczne wspomagające jego działania w zakresie twórczości artystycznej i przeprowadzania negocjacji;
K_K06 przeprowadzenia krytycznej oceny własnych działań twórczych oraz poddawania takiej ocenie innych przedsięwzięć z zakresu kultury, sztuki i dziedzin pokrewnych
|
|
Metody weryfikacji przedmiotowych efektów uczenia się
|
Wiedza | Umiejętności | Kompetencje |
-brak- |
|
Informacja: tygodniowa liczba godzin ćwiczeń lub wykładów, liczba punktów ECTS przynależna przedmiotowi oraz informacje o formie i zaliczeniu przedmiotu zawarte są w programie studiów. |