Metody nauczania ( forma zajęć):

• Wykład (kursowy, monograficzny) - tryb hybrydowy,
  
• Projekt indywidualny - tryb hybrydowy,
  
• Ćwiczenia (warsztatowe) - stacjonarnie,
  
• Konwersatorium (dialog dydaktyczny, dyskusja, korekta indywidualna) - tryb hybrydowy.
  

Zaliczony pozytywnie przegląd komisyjny po pierwszym roku studiów.

Treści programowe nauczania (treść zajęć):

Treści programowe nauczania wynikają z potrzeb szeroko pojętej ochrony dziedzictwa kultury i przygotowują studentów do profesjonalnego wykonywania zawodu konserwatora dzieł sztuki, którego istotnym elementem jest znajomość dawnych i współczesnych technik i technologii pozłotniczo - artystycznych.

• Zajęcia z technologii pozłotnictwa przygotowują do rozpoznawania zagadnień warsztatowych i technologicznych dzieła sztuki i rzemiosła artystycznego,
• Pozwalają świadomie stosować metody służące do ratowania i rekonstrukcji substancji zabytkowej.
• Zagadnienia omawiane na wykładach to historia i charakterystyka dawnych technik pozłotniczych, dawne i współczesne materiałoznawstwo, omawiane są problemy artystyczno-estetyczne wynikające z zastosowania różnorakich materiałów i ich oddziaływanie względem siebie, dawne i współczesne sposoby zabezpieczania pozłoty i ich wpływ na zahamowanie degradacji dzieła sztuki.
• Ćwiczenia praktyczne obejmują rozpoznawania materiałów występujących w obiektach, odtwarzają pełen proces technologicznego powstawania pozłoty na różnorodnych podłożach przy użyciu różnorodnych metali: płatków złota, srebra, miedzi, szlagmetalu, aluminium, proszków pozłotniczych, uczą stosowania odpowiednich materiałów zgodnych z duchem epoki.
• Rozwiązywane są problemy estetyczne wynikające z zastosowania różnych, dawnych
  i współczesnych, technik pozłotniczych. Analizowane są wewnętrzne i zewnętrzne przyczyny powstawania zniszczeń pozłoty.
• Pozwalają świadomie stosować metody służące do ratowania i rekonstrukcji substancji zabytkowej.

Cel zajęć:

• Celem wykładów jest przekazanie studentom usystematyzowanej wiedzy teoretycznej (wykłady, prezentacje) z zakresu historycznych technik i technologii pozłotniczych występujących w malarstwie, ikonach, w iluminatorstwie rękopisów, w rzeźbie polichromowanej i w szeroko rozumianej sztuce dekoracyjnej dawniej i współcześnie.
• Ważnym elementem programu są ćwiczenia praktyczne -pozwalają na zdobywanie doświadczenia; kształtują zdolności manualne, zapoznają z różnorodnością stosowanych, dawniej i współcześnie, technik i materiałów pozłotniczych.

Zaliczenie przedmiotu:

1. wiedza teoretyczna - egzamin ustny
2. ćwiczenia praktyczne - zaliczenie

Kryteria oceny:

• Wiedza nabyta na wykładach i umiejętność posługiwania się nią sprawdzana jest i oceniana na podstawie pisemnych/ustnych egzaminów.
• Ćwiczenia praktyczne oceniane są na podstawie przebiegu i rezultatu prac.
• Oceniana jest prawidłowość wykonywanych zabiegów techniczno-technologicznych oraz całościowy efekt artystyczno-estetyczny pracy.
• Umiejętność analitycznego myślenia.Kreatywność i sumienność w pracy.

Wymagania końcowe:

• Zaliczenie materiałoznawstwa z technik i technologii pozłotnictwa – egzamin pisemny/ustny.
• Wykonanie ćwiczeń praktycznych na zaliczenie.
• Opracowanie dokumentacji opisowej (techniczno–technologicznej) i fotograficznej wykonania ćwiczeń.

Literatura podstawowa:

1. Tomasz Sadziak – Klejowe i olejne prace pozłotnicze, Biblioteka Muzealnictwa i Ochrony Zabytków, Seria B, LXIX (69). (biblioteka WKiRDS)
   
2. Zdzisław Engelman – Pozłotnictwo, Zielona Góra 2005. (biblioteka WKiRDS)
   
3. Arleta Tylewicz – Sztuka pozłotnictwa i inne techniki zdobnicze, Poznań 2007.
4. Cennino Cennini – Rzecz o malarstwie– przekład Samuel Tyszkiewicz, komentarz Hanna Jędrzejewska, Wrocław 1955.
5. Mnich Teofil – Teofila kapłana i zakonnika O Sztukach Rozmaitych Ksiąg Troje-przekład Teofil Żebrowski, Kraków 1880.Teofil Prezbiter – Diversarium Artium Schedula – Średniowieczny zbiór przepisów rozmaitych– przekład Stanisław Kobielus, Tyniec – Kraków 1998.
   
6. Dionizjusz z Furny – Hermeneia- czyli objaśnienie sztuki malarskiej – przekład Ireneusz Kania, Kraków 2003. (biblioteka WKiRDS)

Literatura uzupełniająca:

1. Witruwiusz – O architekturze ksiąg dziesięć– przekład Kazimierz Kumaniecki, Warszawa 1956; Warszawa 1999.
   
2. Max Doerner – Materiały malarskie i ich zastosowanie– tłumaczenie Franciszek Aleksandrowicz, Warszawa 1975.
3. Jan Hopliński – Farby i spoiwa malarskie– Wrocław 1990.
4. Bohuslav Slansky – Technika malarstwa– tłumaczenie F. Aleksandrowicz, Stanisław Gawłowski, Warszawa 1965.
5. Zbigniew Brochwicz-Gumożywice jako spoiwa w świetle dawnych traktatów, Materiały Zachodniopomorskie 1972 t XVIII.

Zeszyty naukowe wydawane przez Wydziały Konserwacji ASP w Warszawie i w Krakowie oraz Instytut Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa UMK w Toruniu, a także stosowne prace magisterskie wykonane na tych wydziałach.

Krajowe kwartalniki: Ochrona zabytków, Biuletyn Informacyjny Konserwatorów Dzieł Sztuki, Biuletyn Konserwatorski Województwa Białostockiego,

Zagraniczne: Studies in Conservation, National Gallery Technical Bulletin.