|
Typ przedmiotu
|
obligatoryjny
|
|
Metody dydaktyczne (forma zajęć)
|
-brak-
|
|
Język wykładowy
|
polski;
|
|
Liczba punktów ECTS:
|
2
|
|
Liczba godzin w bezpośrednim kontakcie z nauczycielem akademickim
|
30
|
|
Liczba godzin samodzielnej pracy studenta związanych z osiągnięciem efektów uczenia się (zgodnie z profilem specyfiki kształcenia na wydziale)
|
30
|
|
Wymagania wstępne
|
Podstawowa znajomość faktów i wydarzeń w Polsce i na świecie w XIX w.,
podstawa znajomość zagadnień z zakresu kultury wizualnej i materialnej tego okresu.
|
|
Cele dydaktyczne (treści programowe, opis przedmiotu)
|
Celem zajęć jest zapoznanie studentów z historią sztuki europejskiej i polskiej w XIX w, z uwzględnieniem mediów tradycyjnych (malarstwo, rzeźba), jak i nowoczesnych technik obrazowania (litografia, drzeworyt sztorcowy, fotografia). Treści zajęć, choć ułożone chronologiczne, grupują się wokół problemów pozaartystycznych (przemiany społecne, polityczne, gospodarcze).
1. Zajęcia organizacyjne. Podstawy chronologiczne i terminologiczne
2. Klasycyzmy i akademie (struktura akademii na przełomie XVIII i XIX w., atelier J. L. Davida. Klasycyzm w Warszawie)
3. „Czym jest romantyzm”? Goya. Ingres a Gericault i Delacroix.
4. Romantyczne odkrycie natury. Przyroda wg Humboldta. Pejzaż w romantycznym malarstwie niemieckim, angielskim i francuskim 1 poł. XIX w.
5. Sztuka polska między powstaniem listopadowym a styczniowym.
6. Rzeźbiarze XIX wieku. Od Thorvaldsena do Rodina.
7. Fotografia XIX w. nowe technologie wobec doktryn akademickich. Japonia i japonizmy XIX w.
8. Realizm/y w sztuce XIX w. (cz. 1). Wystawy światowe jako zjawisko kulturowe. Courbet. Manet. Prerafaelici.
9. Realizm/y w sztuce XIX w. (cz. 2). Impresjoniści. Macchiaioli.
10. Akademizm w Europie drugiej połowy XIX w. Matejko i Chełmoński. „Polski akademizm”.
11. Po impresjonizmie. Seurat i Signac. Symbolizm. Gauguin. Van Gogh.
12. Kobiety-artystki XIX w. Kobiety-malarki pierwszej połowy XIX wieku. Rosa Bonheur. Berthe Morisot i Mary Cassatt.
13. Od Monachium do Krakowa. Polski realizm. Artystki polskie. Żydowscy artyści w Polsce
14. Młoda Polska. Nowa wizja historiozofii. Polski symbolizm i impresjonizm? Sztuka użytkowa. Przebudzenie polskiej grafiki artystycznej.
15. Powtórka lub wyjście do muzeum (MNW lub Muzeum Mazowieckie w Płocku)
|
|
Forma i sposób zaliczenia przedmiotu (metody i kryteria oceny)
|
W trakcie semestru - kolokwium pisemne dot. najważniejszych wydarzeń XIX w.
egzamin ustny obejmujący część wizualną (rozpoznanie dzieł sztuki) oraz rozmowę na losowo wybrany temat
|
|
Wymagania końcowe
|
Obecność na zajęciach (max 2 nieobecności nieusprawiedliwione; większa liczba nieobecności skutkować będzie obniżeniem oceny).
Student zna kierunki, zjawiska w sztuce XIX w., potrafi kontekstualizować prace poszczególnych artystów, zna ich działalność, biografie, potrafi interpretować prace z tego okresu, zastosować do ich opisu adekwatną terminologię. Zna tło historyczne i społeczne dla zjawisk w sztuce w XIX w.
|
|
Literatura obowiązkowa wykorzystywana podczas zajęć
|
A. Lewicka, „Styl w XIX w., czyli o różnych postawach wobec sztuki", w: Tradycja i innowacja, Materiały Sesji SHS, Warszawa 1981, s. 165-169.
A. Kotula, P. Krakowski, Rzeźba w XIX w., Kraków 1980.
K. Michocka-Rachubowa, Rzeźba polska XIX wieku : od klasycyzmu do symbolizmu : katalog zbiorów, Warszawa, 1993.
J. Malinowski (red.), Rzeźba polska przełomu XIX i XX wieku : studia, Warszawa 2007.
E. Wind, „Rewolucja w malarstwie historycznym”, Roczniki Humanistyczne KUL, XLIII, 1995.
J. Białostocki, „Ikonografia romantyczna. Przegląd problemów badawczych”, w: Romantyzm. Studia nad sztuką drugiej połowy wieku XVIII i wieku XIX. Materiały sesji SHS, Warszawa 1967.
A. Król, Japonizm polski, w: A. Król (red.), Japonizm polski, Kraków 2011, s. 7-57.
L. Nochlin, Realizm, Warszawa 1974.
W. Juszczak, Postimpresjoniści, Warszawa 2005.
Z. Kępiński, Impresjonizm, Warszawa 1986.
H. Hofstaetter, Symbolizm, Warszawa 1987.
N. Rosenblum, Historia fotografii światowej, Bielsko-Biała, 2005.
Sztuka polska. Sztuka XIX w., tom pod red. J. Malinowskiego, Warszawa 2021
|
|
Literatura uzupełniająca rekomendowana do samodzielnej pracy studenta
|
N. Rosenblum, A History of women photographers, New York ; London : Abbeville, 2000.
F. Saulages, Estetyka fotografii. Strata i zysk, Kraków 2005.
W. Chadwick, Women, Art and Society, Londyn 2017.
G. Naylor, The Arts and Crafts Movement, Cambridge MA 1971.
L. Sobieraj, Z. Chlewiński; I. Huml, I. Korgul-Wyszycka, Secesja w zbiorach Muzeum Mazowieckiego w Płocku, Płock 2006.
P. Banaś, Secesja w zbiorach polskich, Warszawa 1990.
M. Wallis, Secesja, Warszawa: Arkady 1984.
B. Bergdoll, European Architecture 1750-1890, Oxford, New York 1997. (rozdziały)
K. Frampton, Modern Architecture. A Critical History, London 2007 (IV wyd.).
M. Porębski, Dzieje sztuki w zarysie. Wiek XIX i XX, Warszawa 1988.
Lektura uzupełniająca jest także podawana indywidualnie, po konsultacjach ze studentami.
|
| Przedmiotowe efekty uczenia się
|
| Wiedza | Umiejętności | Kompetencje |
|---|
|
Wiedza:
● Definiuje podstawową terminologię oraz literaturę w języku polskim z historii sztuki, teorii sztuki, teorii kultury oraz filozofii, ich aparat pojęciowy a także charakteryzuje historyczny charakter formowania się idei artystycznych – sztuki, wymienia nazwiska czołowych historyków, teoretyków sztuki oraz kultury, filozofów, i ich piśmienniczy wkład w dzieje dyscyplin.
● Wymienia i opisuje podstawowe metody opisu, analizy oraz interpretacji dzieł sztuki i zjawisk artystycznych w ujęciu wybranych, wiodących tradycji, teorii i szkół badawczych historii sztuki, wybranych kryteriów, np. ikonologii i ikonografii.
● Charakteryzuje w stopniu elementarnym społeczne, kulturowe, ideologiczne, ogólnohistoryczne usytuowanie, oddziaływanie i uwarunkowania sztuki.
● na poziomie podstawowym opisuje rzeczywistość społeczną, zarówno z perspektywy życia społecznego człowieka, grup społecznych i społeczeństw oraz społecznych ram sztuki.
K_W01
K_W02
K_W03
K_W04
|
Umiejętności:
● Rozpoznaje i klasyfikuje wiodące dzieła i twórców sztuki powszechnej, systematyzuje style, kierunki, epoki według wzorów historii sztuki.
● wyszukuje, analizuje, interpretuje na podstawowym poziomie dzieła sztuki na tle procesów historycznych
● świadomie posługuje się narzędziami warsztatu artystycznego w wybranych obszarach działalności plastycznej
● powiązuje dzieła i zjawiska sztuki z szerszym kontekstem historycznym, kulturowym, społecznym, ideologicznym, chcąc np. wykazać znaczenie kontekstu społecznego dla zjawisk i dzieł sztuki
● sprawnie, na podstawowym poziomie komunikuje się ze specjalistami, używając języka specjalistycznego w zakresie sztuk plastycznych oraz z odbiorcami spoza grona specjalistów– ma rozwinięte umiejętności komunikacji interpersonalnej.
● swobodnie i poprawnie stosuje poznaną, fachową terminologię historii sztuki, jej aparat pojęciowy.
● sprawnie porusza się w zaprezentowanej problematyce i zasobie wiadomości wybranych nauk humanistycznych i społecznych, oraz samodzielnie je systematyzuje.
K_U02
K_U03
K_U04
K_U05
|
Kompetencje społeczne:
● docenia znaczenia sztuki dla kultury i cywilizacji światowej i uczestniczenia w szeroko rozumianym życiu kulturalnym.
● myśli bez skrępowania własnymi uwarunkowaniami i widzi rzeczy w innym kontekście niż tylko własny, posiada świadomość różnic kulturowych, jest otwarty na inne kultury – unika dyskryminacji, unika postawy etnocentryzmu, także dba o kontekstowe postrzeganie różnic.
● aktywnie uczestniczy w życiu społecznym, w społeczeństwie demokratycznym,
● w większym stopniu niż dotychczas uczestniczy w komunikacji społecznej i życiu publicznym, także, kreatywnie uczestniczy w poszerzonym polu sztuki – ma rozbudowaną świadomości wspólnego dobra i odpowiedzialności.
● efektywnie wykorzystuje wyobraźnię, intuicję, emocjonalność, zdolność twórczego myślenia i twórczej pracy w trakcie rozwiązywania problemów, w tym przyjmowania krytyki.
K_K01
K_K02
K_K03
K_K04
|
|
| Metody weryfikacji przedmiotowych efektów uczenia się
|
| Wiedza | Umiejętności | Kompetencje |
|---|
| -brak- |
|
| Informacja: tygodniowa liczba godzin ćwiczeń lub wykładów, liczba punktów ECTS przynależna przedmiotowi oraz informacje o formie i zaliczeniu przedmiotu zawarte są w programie studiów. |
