Forma zajęć:

- wykład konwersatoryjny – wprowadzenie do tematu zadania projektowego,
  - konwersatorium,
  - projekt indywidualny studenta – podstawowa forma zajęć,
  - dyskusja dydaktyczna,
  - seminarium (niższe) licencjackie,

Pozytywne zaliczenie semestru 5 na III roku studiów stacjonarnych  I° na kierunku międzywydziałowym.

Celem zajęć jest zapoznanie studenta z zagadnieniami z dziedziny antropologii obrazu, które mogą mieć zastosowanie w dziedzinach reprezentowanych przez uczestników zajęć. Odpowiedni dobór tematyki zadań, uwzględniający kolejne etapy kształcenia, umożliwia studentowi pogłębiać wiedzę i umiejętności konieczne do uprawiania swoich zawodów.

Omawiane zagadnienia to m.in.:

Disegno. W języku i tradycji włoskiej pojęcie disegno ma nieporównanie szerszy zakres, niż rozpowszechnione współcześnie angielskie design. Disegno dotyczy całej twórczości, nie tylko plastycznej czy związanej z projektowaniem przemysłowym. Takie, a nie inne disegno charakteryzowało i było istotą twórczości Michała Anioła czy Leonarda da Vinci.

Sztuki performatywne. Działania artystyczne obejmujące teatr, taniec, plastykę sceniczną mają swoją długą tradycje i odległą genezę. W tym znaczeniu sztuki performatywne są najstarszą formą sztuki. Jednak tu skupimy się na dwudziestowiecznych dziejach jej przekształceń, sięgając do form rzadko ujawniających się w badaniach nad sztuką – do ekspresji ruchu w dziejach dwudziestowiecznej awangardy artystycznej. Architektura i urbanistyka. Sztuki w największym stopniu związane z naszym życiem na co dzień są w niedostrzegalny sposób powiązane z najbardziej wyrafinowanymi formami naszego życia intelektualnego. Skoncentrujemy się na XIX i XX wiecznych formach życia społecznego, poczynając od zwyczajów pochówkowych na świątynnych formach życia publicznego kończąc.

Przypadek szczególny: barwa. Często utożsamiana z pierwiastkiem życia w świecie materialnym, jest (zawsze była) dopełnieniem efektu mimetyczności w sztuce. Ta jej funkcja zasadnicza zamanifestowała się w historii różnych społeczności, kultur i cywilizacji, na szerokim tle wierzeń religijnych i praktyk magiczno-obrzędowych. Tak się jednak składa, że zasadnicze funkcje barwy dochodzą do głosu znacznie poniżej poziomu kulturowej racjonalizacji. Osiągnięcie tego poziomu będzie naszym celem.

Biografie. W tym gronie takie sylwetki, jak Jan Białostocki, Ksawery Piwocki, Mieczysław Porębski, Wiesław Juszczak z zakresu polskich dziejów dyscypliny i Aby Warburg, Ervin Panofsky, Ernst Gombrich, Rudolf Arncheim, Joseph Rykwert, Hans Belting, David Freedberg z zakresu europejskiej historii sztuki. Ale też wiele innych postaci kształtujących współczesną wrażliwość artystyczną jak Rolf de Mare, twórca Muzeum Tańca w Paryżu. 

Ocena indywidualnej pracy studenta wg skali ocen umieszczonej w Regulaminie studiów  od 0 do  5+.  

Na ocenę składa się:

- aktywny udział w zajęciach w oparciu o materiały przygotowane w czasie indywidualnej pracy studenta oraz współpraca z prowadzącymi  – 40%
  - konsekwentna potrzeba i umiejętność samodzielnego poszukiwania koncepcji  – 30%
  - odpowiedni do etapu studiów poziom przekazu zadania projektowego  – 30%
 Zaliczenie przedmiotu następuje przy frekwencji nie mniejszej niż 75%

Semestr 6 – samodzielne wykonanie indywidualnego projektu

- D. Freedberg, Potęga wizerunków, tłum. E. Klekot, Kraków 2005.
  - R. Wittkower, Interpetacja symboli wizualnych, [w:] Symbole i symbolika, red. M. Głowiński, tłum. A. Morawińska, Warszawa 1990.
  - J. Tokarska-Bakir, Obraz osobliwy, Kraków 2000.
  - G. Didi-Huberman, Obrazy mimo wszystko, tłum. M. Kubiak Ho–Chi, Kraków 2008.
  - S. Czarnowski, Podział przestrzeni i jej rozgraniczanie w religii i magii, tłum. N. Assoro- dobraj, [w:] S. Czarnowski, Dzieła, t. 3, Warszawa 1956.

 - R. Arnheim, Sztuka i percepcja wzrokowa, tłum. J. Mach, Warszawa 1978.

- H. Belting, Antropologia obrazu, tłum. M. Bryl, Kraków 2007. 

- R. Barthes, Światło obrazu. Uwagi o fotografii, przeł. J. Trznadel, Warszawa 1996.

- H. Belting, Obraz i kult. Historia obrazu przed epoką sztuki, tłum. T. Zatorski, Gdańsk 2010.

- E.H. Gombrich, Zmysł porządku, tłum. D. Folga-Januszewska, J. Holzman, Kraków 2009.