Laboratorium

Przyjecie na dany rok studiów.

O wystawach wiele się mówi i pisze – ale najczęściej są to rozmowy o samych dziełach, ideach, interpretacjach i twórcach. Tymczasem niemal zupełnie brakuje dyskusji i transferu umiejętności w samej praktyce wystawienniczej: o procesie, narzędziach, standardach i metodach pracy, które decydują o tym, czy wystawa naprawdę działa i jak sprawnie przebiega proces pracy nad nią, wreszcie o tym, jak współpracują ze sobą kuratorzy, producenci i projektanci oraz o samym montażu ekspozycji. Ta wiedza jest ukryta w indywidualnych doświadczeniach i metodach pracy specjalistów oraz w rozmowach i działaniach towarzyszących powstawaniu wystaw.

Tymczasem w Polsce powstaje rocznie coraz więcej wystaw, a wystawiennictwo to jedna z najdynamiczniej rozwijających się dziedzin projektowania na świecie – obok architektury i designu. Powstają nowe teorie, standardy, praktyki i badania, które krok po kroku zmieniają sposób, w jaki myślimy o ekspozycji: nie jako o oprawie, lecz jako o złożonym narzędziu komunikacji, edukacji i wyrazu artystycznego.

Co?
Tworzymy „Narzędziownik wystawienniczy” czyli skrzynkę do opracowywania wystaw – poznajemy i testujemy w praktyce najważniejsze narzędzia wybrane z każdego etapu pracy nad wystawą, od etapu idei, przez planowanie, projektowanie i komunikację po produkcję i ewaluacji. Od tabel i harmonogramów, przez dostępność i grafikę, aż po tak prozaiczne detale dobór odpowiednich narzędzi montażu.

Dla kogo?
Dla osób, które chcą poznać zaplecze pracy przy wystawie. Dla tych, którzy chcą zajmować się kuratorstwem i produkcją wystaw.

Dlaczego?
Początkujący kuratorzy i kuratorki często stają przed realiami, o których rzadko mówi się na studiach czy w dyskusjach o wystawach. W małych galeriach trzeba zająć się wszystkim – od wymyślenia koncepcji i stworzenie narracji po wywiercenie otworu pod kołek i wyklejenie napisów z folii. W większych instytucjach trzeba szybko wdrożyć się w procesy i mówić tym samym językiem co producenci, technicy i projektanci.

Na ocenę końcową składa się ocena wykonanych w semestrze prac, terminy oddania prac oraz obecność i aktywność na zajęciach.

A. ocena prac – maksymalnie 25 pkt

B. terminy oddania prac – maksymalnie 10 pkt

C. obecność – maksymalnie 10 pkt

D. aktywność – maksymalnie 5 pkt

Sposób obliczania oceny:

50 pkt ocena 5

45-49 pkt ocena 5–

41-44 pkt ocena 4 +

40 pkt ocena 4

35 – 39 ocena 4–

31-34 ocena 3+

30 ocena 3

25-29 ocena 3–

21-24 ocena 2+ (szansa na wyciągnięcie do maks. 3 bez poprawki)

15-20 ocena 2 (poprawka w sesji poprawkowej)

14 lub mniej nieklasyfikowanie, brak możliwości poprawy – powtarzanie semestru

Maksymalnie trzy nieobecności w semestrze. Przekroczenie tego limitu powoduje nieklasyfikowanie.

Warunkiem otrzymania zaliczenia niezależnie od punktacji jest obecność na przeglądzie semestralnym.

Bieżąca realizacja zadań na warsztatach.
Oddanie pracy semestralnej w terminie.

Artykuły i publikacje polecane i udostępnianie w czasie zajęć przez prowadzącego.