Literatura obowiązkowa wykorzystywana podczas zajęć
|
Traktaty: 1. Cennino Cennini, Rzecz o malarstwie, przeł. Samuel Tyszkiewicz, komentarz Hanna Jędrzejewska, Wrocław, 1955 (Czytelnia Wydziału Konserwacji, Czytelnia Główna) lub Cennino Cennini, Rzecz o malarstwie, Florencja, 1933 (dostęp on-line); 2. Mnich Teofil, Teofila kapłana i zakonnika O Sztukach Rozmaitych Ksiąg Troje, przeł. Teofil Żebrowski, Kraków, 1880 (dostęp on-line); 3. Teofil Prezbiter, Diversarium Artium Schedula – Średniowieczny zbiór przepisów rozmaitych, przeł. Stanisław Kobielus, Tyniec – Kraków, 1998 (Wypożyczalnia Główna);
Książki i inne opracowania 1. Doerner Max, Materiały malarskie i ich zastosowanie, Warszawa, 1975 (Wypożyczalnia Główna) lub Max Doerner, Materiały malarskie i ich zastosowanie, Thomas Hoppe (red.), konsultacja merytoryczna wydania polskiego Aleksandra Krupska; Warszawa, 2017, (Czytelnia Wydziału Konserwacji); 2. Historical painting techniques, materials, and studio practice : preprints of a symposium, University of Leiden, the Netherlands, 26-29 June, 1995 (dostęp on-line) 3. Hopliński Jan, Farby i spoiwa malarskie, Wrocław, 1990 (Wypożyczalnia Główna); 4. Rudniewski Piotr, Pigmenty i ich identyfikacja, skrypt nr 13, ASP- Warszawa, 1994 (Biblioteka Wydziału Konserwacji); 5. Sadziak Tomasz, Klejowe i olejne prace pozłotnicze, [w:] „Biblioteka Muzealnictwa i Ochrony Zabytków”, Seria B, LXIX (69) (Czytelnia Wydziału Konserwacji); 6. Stępień Danuta, Tempera żółtkowa jako technika w malarstwie sztalugowym, według dawnych przekazów i twórczości wybranych współczesnych artystów, ASP –Warszawa, 2010 (Wypożyczalnia Główna, Biblioteka Wydziału Sztuki Mediów, Czytelnia Wydziału Konserwacji); 7. Ślesiński Władysław, Techniki malarskie - spoiwa organiczne, Warszawa, 1984 (Wypożyczalnia Główna); 8. Thompson Daniel V., The Materials and techniques of medieval painting, New York, 1956 (dostęp on-line)
|
Literatura uzupełniająca rekomendowana do samodzielnej pracy studenta
|
1. Bolewski A., Mineralogia szczegółowa, Warszawa, 1982; 2. Cholewiński W., Techniki malarstwa dekoracyjnego. Podręcznik rzemieślniczy, Kraków, 1938; 3. Dionizjusz z Furny, Hermeneia- czyli objaśnienie sztuki malarskiej, przeł. Ireneusz Kania, Kraków, 2003; 4. Feller Robert, Artists, Pigments. A Handbook of their History and characteristics, Washington, 1986, (dostęp on-line); 5. Gettens R. J., Stout G.L., Painting materials. A Short Encyklopdia, New York, 1966; 6. Giorgio Vasari, Żywoty najsławniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów, przeł. Karol Estreicher, Warszawa – Kraków, 1985; 7. Hamsik Mojmir, Historicka technologie a znalectvi [w:] "Yerbook of the archives of historical art Technology", Praha, 1990; 8. Krupska Aleksandra, Tajemnice warsztatu włoskiego z kręgu bolońskiego XVI/XVII w., Warszawa, 2001; 9. Krupska Aleksandra, Zapomniane receptury z pierwszej połowy XVIII wieku mistrza różnych sztuk Marcina Groblicza, Warszawa, 2010; 10. Leonardo da Vinci, Traktat o malarstwie, przeł. Maria Rzepińska, Wrocław, 1961; 11. Pajewski K., Pokosty, lakiery i inne surowce lakiernicze, Warszawa, 1952; 12. Pliniusz, Historia naturalna, wybór, przeł. I., T. Zawadzcy, Wrocław, 2004; 13. Roznerska Maria, Techniki malarskie „Małych Mistrzów Holenderskich” XVII w., Toruń, 1991; 14. Rzepińska Maria, Historia koloru w dziejach malarstwa europejskiego, Kraków, 1973; 15. Samek Andrzej, Historya Naturalna obejmująca Zwierząt opisane z dykcjonarzów i dzieł dawnychpolskich naturalistów zebrane, Kraków, 1992; 16. Stawicki Stanisław, Papirusy Tebańskie antyczne źródło wiedzy o technikach artystycznych, Wrocław, 1987; 17. Turski J.S., Więcławek B., Barwniki roślinne i zwierzęce, Warszawa, 1986; 18. Watin J.F., Nauka teoretyczno-praktyczna sztuki malarza, pozłacarza, lakiernika, przeł. W. Siekierzyński, Wilno, 1854; 19. Witruwiusz, O architekturze ksiąg dziesięć, przeł. K. Kumaniecki, Warszawa 1999.
|
Opis wymagań dotyczących pracowni, warsztatu lub pomocy dydaktycznych
|
Trzy sale. Dwie sale do wykonywania ćwiczeń. Jedna z nich przystosowana do przeprowadzania prac technicznych, z bezpośrednim dostępem do wody i zlewem, wyposażona w elektryczne kuchenki do gotowania, szerokie stoły do pracy (przygotowanie zapraw, gruntowanie podobrazi, szlifowanie zagruntowanych powierzchni itp.), krzesełka i taborety, szafy zbiorcze na materiały i narzędzia, półki na ścianach i stelaże do pozostawiania podobrazi i ram do schnięcia, stabilne lampy umożliwiające odpowiednie oświetlenie przy pracy. Druga sala do czystego wykonywania ćwiczeń, z dostępem do światła dziennego, wyposażona szafki na materiały malarskie i szafy zbiorcze. Duże stoły, dopasowane do nich krzesła lub taborety, sztalugi. Trzecia sala do prowadzenia wykładów, spotkań seminaryjnych itp.
|