| Pole | Opis | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Typ przedmiotu | wykład | ||||||
| Metody dydaktyczne (forma zajęć) |
seminarium dyplomowe |
||||||
| Język wykładowy | polski; | ||||||
| Wymagania wstępne |
Pozytywne zaliczenie dotychczasowych lat studiów. |
||||||
| Wymagania końcowe |
Zaliczenie ze stopniem na podstawie aktywności na seminarium oraz przygotowaniu prezentacji lub wygłoszenia referatu na wybrany temat. |
||||||
| Forma i sposób zaliczenia przedmiotu (metody i kryteria oceny) |
Zaliczenie I semestru odbywa się na podstawie oceny uzyskanej z pracy pisemnej. Temat pracy wybierany samodzielnie przez studentów, po konsultacji z wykładowcą albo wybrany z listy tematów udostępnionej w czasie trwania zajęć. Ocenie podlega: ogólna wiedza wyniesiona z zajęć, aktywność, prawidłowe stosowanie fachowego słownictwa ze sztuką przedmiotu, szczególnie związanego z technologią i stylistyką. Umiejętność dokonania krytycznego opisu i analizy omawianych obiektów. Ponadto ocenie podlega merytoryczna wartość przedstawionej pracy pisemnej, umiejętność korzystania ze źródeł, formułowania tez i wyciągania wniosków. |
||||||
| Cele dydaktyczne (treści programowe, opis przedmiotu) |
Seminarium poświęcone zjawisku tzw. “Sztuki przedmiotu” obejmującej w polskim wzornictwie okres od końca lat 60. XX wieku do chwili obecnej. Sam termin “sztuka przedmiotu” został sformułowany przez prof. Irenę Huml w latach 70. XX wieku na potrzeby jej działalności krytyczki i historyczki sztuki zajmującej się badaniem polskiej sztuki użytkowej i wzornictwa XX wieku. Badaczka zauważyła, że artyści w zniechęceni pracą w przemyśle i trudnościami związanymi z wdrożeniem swoich projektów zwrócili się w stronę unikatów. Powstała w ten sposób potrzeba stworzenia nowej terminologii dla opisania tych działań. Przyjęty przez prof. Huml termin “sztuka przedmiotu” spotkał się z przychylnym przyjęciem środowiska artystycznego. Wkrótce powstały pokrewne terminy, jak “sztuk włókna”, “sztuka papieru”, “sztuka srebra” itd. W ramach seminarium zostaną poddane analizie zjawiska społeczne, polityczne i gospodarcze jakie doprowadziły do wyłonienia się “sztuki przedmiotu” oraz zaprezentowane najważniejsze dziedziny i artyści związani z tym nurtem sztuki: - Od wzornictwa do sztuki przedmiotu. Definicje i interpretacje - Tkanina. Sztuka włókna - Ceramika - Szkło, witraż, oświetlenie - Metal, formy złotnicze, biżuteria artystyczna - Meble i sztuka wnętrza |
||||||
| Literatura obowiązkowa wykorzystywana podczas zajęć |
Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wyd. PWN; P. Banaś, Współczesne polskie szkło i ceramika, Wrocław 1982; Huml, Polska sztuka stosowana XX wieku, Warszawa 1978; Huml, OLgierd Szlekys i sztuka wnętrza, Warszawa 1993 Huml, Sztuka przedmiotu - przedmiot sztuki, Warszawa 2003; |
||||||
| Literatura uzupełniająca rekomendowana do samodzielnej pracy studenta |
Czasopisma: Projekt; Design; Szkło i ceramika; Biuletyn IWP; J. Hubner-Wojciechowska, Lata 60. Sztuka użytkowa. Przewodnik dla kolekcjonerów, Warszawa 2014; |
||||||
| Opis przedmiotowych efektów uczenia się w zakresie: |
|
||||||
| Opis wymagań dotyczących pracowni, warsztatu lub pomocy dydaktycznych |
sala seminaryjna wyposażona w projektor z komputerem do prezentacji. Uwaga , zgodnie z wytycznymi Władz uczelni wykłady prowadzone będą zdalnie, za pośrednictwem Google Meet. |
||||||
| Informacja: tygodniowa liczba godzin ćwiczeń lub wykładów, liczba punktów ECTS przynależna przedmiotowi oraz informacje o formie i zaliczeniu przedmiotu zawarte są w programie studiów. | |||||||
