dialog dydaktyczny, dyskusja dydaktyczna, zajęcia warsztatowe, projekt indywidualny

Przez ostatnie lata na kilka sposobów próbowałem podejść do tematu rekrutacji
i doszedłem do wniosku, że obiektywna selekcja studentek i studentów jest niemożliwa z trzech powodów:

1. Wszyscy jesteśmy do czegoś uprzedzeni. Nasze niechęci mogą być uświadomione bądź nie. Nad tymi pierwszymi możemy pracować, ale trudno jest przeciwdziałać przesądom, których nie widzimy lub nie rozumiemy. Niezależnie czy nasze odczucia są wynikiem ignorancji czy wrogości nie mogą one wpływać na dostęp poszczególnych osób do edukacji na wybranym kierunku.
2. Ocenianie indywidualnych możliwości po przejrzeniu portfolio lub nawet po krótkiej rozmowie nie jest możliwe gdyż prezentowane umiejętności mogą wynikać z dostępu do zasobów, a nie czyichś zalet. Na przykład inaczej będzie rysowała osoba, której rodzice zapewnili edukację artystyczną jeszcze w przedszkolu,
   a inaczej osoba, która sama postanowiła zająć się rysunkiem mając 20 lat.
3. Aktualny poziom warsztatowych umiejętności nie ma większego znaczenia. Warsztat jest mechaniczny. Jedni opanują go szybciej inni wolniej, ale dla wszystkich jest dostępnym narzędziem. Dlatego ocenianie portfolio (szczególnie
   u początkujących studentek i studentów) nie daje żadnego wglądu w potencjał kandydatek i kandydatów.

Prowadzący zajęcia muszą starać się zapewnić wszystkim osobom równe szanse edukacji. Ponieważ obiektywna ocena jest niemożliwa to jedynym uczciwym rozwiązaniem pozostaje loteria.

Oceny i przymus wykonania zadania w określonym czasie budują sztuczną presję i odciągają studentki i studentów od tego co najważniejsze – wewnętrznej motywacji do rozwijania własnych umiejętności. Dlatego nie uznaję ocen ani zaliczeń jako wartościowych narzędzi dydaktycznych. Na koniec semestru nie oczekuję skończenia jakichkolwiek zadań, oddania gotowych makiet komiksów, prototypów gier czy innych wydruków. Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest spełnienie dwóch wymogów:

1. Rozmawiania ze mną minimum raz w tygodniu.
2. Regularne oddawanie tekstów (zob. punkt 3.3).

Tak jak napisałem w wymaganiach końcowych nie interesuje mnie efekt końcowy wykonywanych zadań tylko postęp jaki wykona oceniana osoba. Dlatego oceniam jakość pracy w czasie semestru, a nie jakość finalnego dzieła.

Zajęcia w pracowni dzielą się na cztery bloki, które wzajemnie się uzupełniają. Trzy z nich są bezpośrednio oceniane, a czwarty jest uzupełnieniem niezbędnej wiedzy:

1. Zadanie z projektowania gier prowadzone w systemie korektowym

To zadanie jest realizowane przez cały rok z jasnym i wcześniej ustalonym podziałem pracy na semestr zimowy i semestr letni. Studentki i studenci mogą wybrać jeden z przedstawionych tematów, nad którym będą pracować poza zajęciami, natomiast wszystkie moje uwagi przekazuję na indywidualnych, cotygodniowych korektach. To zadanie zmienia się każdego roku. Wątkiem przewodnim danego roku może być zestaw gier (planszowych lub video) z określoną mechaniką, reimplementacja starszego tytułu, poszukiwanie nowych rozwiązań w utartych gatunkach lub nawet wspólne budowanie jednego otwartego świata łączącego wiele systemów.

2. Warsztaty z projektowania komiksu

To zadanie jest realizowane przez 4 kolejne tygodnie zarówno w letnim, jak i zimowym semestrze. Każda studentka i student realizuje swój 4 stronicowy, czarno-biały komiks komiks, który jest odpowiedzią na zadany miesiąc wcześniej temat. Od scenariusza przez szkice koncepcyjne, do storyboardu i finalnych rysunków.
W efekcie powstaje antologia, którą na koniec studentki i studenci sami przygotowują do druku i produkują w niewielkim nakładzie.

3. Pisanie tekstów

Ludzki umysł doskonale sobie radzi w wyszukiwaniu prawidłowości i połączeń nawet tam gdzie ich nie ma. Dopiero przeniesienie myśli z głowy na ekran lub papier pozwala nam je zweryfikować.
Pisanie jest zdecydowanie najszybszą metodą uzewnętrznienia idei. Ten prosty akt werbalizowania i rejestrowania pomysłu jest myśleniem. Właśnie to jest praca potrzebna do zbudowania wartościowej myśli.
Trudno też rozmawiać o tworzeniu komiksów bez pracy nad treścią. Dlatego każdy student i studentka uczestnicząca na zajęcia w mojej pracowni co dwa tygodnie pisze bardzo krótki tekst (max 1500 znaków) opisujący coś co wydarzyło się w ciągu ostatnich 14 dni.

4. Wiedza i doświadczenie

Jedynym sposobem na poznanie i zrozumienie mechanik istniejących w grach mechanik jest granie w gry. Teoretyczna wiedza jest zdecydowanie niewystarczająca, a dostęp do wielu przełomowych tytułów jest często ograniczony. Dlatego na każdych zajęciach studentki i studenci grają w odpowiednio dobrane gry i analizują proces projektowy, który za nimi stoi. Zastanawiają się, dlaczego poszczególne rozwiązania działają lub nie, i jak można je rozwinąć lub czym zastąpić. To bezpośrednie doświadczenie jest bardzo inspirujące i niezwykle szybko procentuje w indywidualnych projektach.

1. Robert Bringhurst, Elementarz stylu w typografii, ISBN: 978-83-927308-0-4, https://d2d.pl/produkt/robert-bringhurst-elementarz-stylu-w-typografii/
2. Scott McCloud, Understanding Comics, ISBN: 006097625X
3. Tabletop: analog game design, ISBN: 978-1-257-87060-8, https://press.etc.cmu.edu/index.php/product/tabletop-analog-game-design/

Ta lista jest zmieniana co semestr i zawiera komiksy oraz gry planszowe, w które
w danym semestrze każdy powinien zagrać. Zarówno gry i komiksy są dostępne na zajęciach. Przykładowy zestaw z zimowego semestru 2019 wyglądał tak:

Gry:

1. Twilight Imperium, VI edycja, 2017, Dane Beltrami, Corey Konieczka, Christian T. Petersen
2. Root, 2018, Cole Wehrle
3. Brass: Birmingham, 2018, Gavan Brown, Matt Tolman, Martin Wallace
4. A Feast for Odin, 2016, Uwe Rosenberg
5. Watergate, 2019, Matthias Cramer

Komiksy:

1. Guy delisle, Pjongjang, 2018, ISBN: 978-83-64858-84-0
2. Riad Sattouf, Arab przyszłości, Dzieciństwo na Bliskim Wschodzie (1978-1984), 2014, ISBN: 9788364858291
3. Box Brown, Tetris, 2016, ISBN: 978-1-62672-315-3
4. Shigeru Mizuki, Showa 1926-1939: A History of Japan, 2013, ISBN: 978-1770461352
5. Malwil, Kinderland, 2017, ISBN: 978-83-64858-87-1