Typ przedmiotu
|
kierunkowy
|
Metody dydaktyczne (forma zajęć)
|
Wykład (kursowy, monograficzny), konwersatorium (dyskusja dydaktyczna, dialog dydaktyczny), seminarium niższe - prezentacja multimedialna, e-learning.
|
Język wykładowy
|
polski;
|
Wymagania wstępne
|
Zaliczenie V semestru III roku studiów magisterskich.
|
Wymagania końcowe
|
- Seminarium niższe: realizacja projektu indywidualnego w postaci pisemnych prac seminaryjnych, zakończonych publiczną prezentacją opracowanego tematu. - Uzyskanie pozytywnych ocen z cząstkowych zaliczeń (kolokwiów). - Egzamin ze stopniem z zakresu podanego w treściach kształcenia. Frekwencja na wykładach, konsultacjachprowadzonych w ramach seminarium niższego i zajęciach odbywających się zdalnie jest obowiązkowa.
|
Forma i sposób zaliczenia przedmiotu (metody i kryteria oceny)
|
Składowe oceny końcowej stanowi średnia ocen obejmująca: - oceny z kolokwiów zaliczanych pisemnie po cyklu tematycznym wykładów wraz z literaturą uzupełniającą (30%) - seminarium niższego stopnia (30%) na które składa się: konspekt pracy, spis zebranej literatury tematu (bibliografia), zgromadzony materiał ilustracyjny, opracowanie monograficzne tematu (poszczególne rozdziały), publiczna prezentacja multimedialna. Pracę należy przygotować i dostarczyć w terminie i formie określonej przez prowadzącego. - egzamin komisyjny kończący semestr (ustny bądź pisemny) (40%)
Frekwencja na kolokwiach i egzaminie jest obowiązkowa. Każda nieobecność wymaga zgłoszenia przez studenta do prowadzącego zajęcia oraz ustalenia terminu zaliczenia poprawkowego.
Uszczegółowienie składowych oceny końcowej: - Kolokwia i egzamin: brak zaliczenia wszystkich kolokwiów skutkuje brakiem dopuszczenia do egzaminu końcowego. - Seminarium niższe: stopień zaawansowania pracy, w tym: zaangażowanie, obszerność bibliografii stosowanie odpowiedniej terminologii, uwzględnianie korekt prowadzącego, terminowość, dostarczenie wersji końcowej w wydruku i na płycie CD.
Brak zaliczenia wszystkich kolokwiów i seminarium (prezentacji) skutkuje brakiem dopuszczenia do egzaminu końcowego. Obowiązująca na WKiRDS ASP Warszawie: 2 (niedostateczna) – 5+ (celująca).
|
Cele dydaktyczne (treści programowe, opis przedmiotu)
|
OPIS ZAJĘĆ: Zajęcia składają się z wykładów oraz indywidualnych korekt w zakresie postępów nad samodzielną pracą seminaryjną. Na początku semestru prowadzący zajęcia określa zadanie w postaci indywidualnego projektu pracy monograficznej do wykonania przez studenta w ramach seminarium niższego stopnia. Temat seminarium student ustala z prowadzącym zajęcia. Zadanie polega na samodzielnej realizacji pracy pisemnej wraz z prezentacją multimedialną indywidualnego projektu z zastosowaniem odpowiedniego aparatu naukowego i poszerzonej kwerendy bibliotecznej, archiwalnej i muzealnej. Ze względu na zagrożenie epidemiczne zajęcia prowadzone są w sposób hybrydowy (stacjonarny bądź zdalny) w zależności od zarządzeń Rektora ASP w Warszawie.
Wykłady obejmują wiedzę dotyczącą problematyki konserwacji i restauracji malarstwa sztalugowego na podłożu płóciennym w zakresie: - przeglądu metodyki restauracji w malarstwie sztalugowym w aspekcie historycznym (uzupełnianie ubytków warstwy zaprawy i warstwy malarskiej) - problematyki retuszu w malarstwie sztalugowym (środki i materiały – spoiwa, farby, werniksy) - profilaktyki i konserwacji prewencyjnej obiektów zabytkowych. - aranżacji i ekspozycji dzieł sztuki (zagadnienia związane z estetyką uzupełnień podobrazia a uwarunkowaniami technicznymi, problematyka rozwiązań estetycznych, logistyką, montażem i demontażem dzieł sztuki z uwzględnieniem obiektów wielkoformatowych i o nietypowym kształcie).
Cele dydaktyczne: Zajęcie mają przygotować studenta do samodzielnego rozwiązywania problemów konserwatorskich oraz kształcić umiejętność logicznego formułowania opinii i indywidualnego tworzenia programów prac dla obiektów dzieł sztuki.
|
Literatura obowiązkowa wykorzystywana podczas zajęć
|
1. C. Brandi, Teoria del Restauro, Roma 1963, wyd. pol. Teoria Restauracji, ed. I. Szmelter, tłum. M. Kijanko, Warszawa 2006. 2. J. Ciabach, Żywice i tworzywa sztuczne stosowane w konserwacji zabytków, Toruń 1998. 3. G. Korpal , Autor – dzieło sztuki – konserwator – odbiorca, Studia i Materiały Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki ASP w Krakowie, vol. XIII, Kraków 2004. 4. W. Kurpik, Konserwator wobec dzieła sztuki, Warszawa 2015. 5. W. Liszewska, Wpływ współczesnej estetyki na konserwację i restaurację dzieł sztuki, [w:] Dzieło sztuki a konserwacja, materiały LII Sesji naukowej SHS, Kraków 20-22 XI 2003, red. A. Tomaszewski, D. Nowacki, J. Żmudziński, Kraków 2004. 6. K. Nicolaus, The Restoration of Paintings, Cologne 1999. 7. M. Roznerska, T. Malinowska, Retusze w malarstwie sztalugowym, Toruń 1995. 8. M. Roznerska, Farby i spoiwa używane do punktowania i rekonstrukcji malarstwa sztalugowego, „Ochrona Zabytków”, 1983, nr 3-4, s. 211-214. 9. E. Szmit-Naud, Przyczyny i mechanizmy zmian wyglądu uzupełnień warstw malarskich w obrazach sztalugowych, „Ochrona Zabytków”, 2003, nr 1-2, s.73-87. 10. E. Szmit-Naud, Uzupełnianie ubytków warstwy malarskiej obrazów. Zmiany optyczne a stabilność stosowanych materiałów, Toruń 2006.
|
Literatura uzupełniająca rekomendowana do samodzielnej pracy studenta
|
1. B. Marconi, O sztuce konserwacji, Warszawa 1963. 2. T. Sawicki, Konserwacja malowideł ściennych. Problemy estetyczne. Historia, teoria, praktyka, Warszawa 2010. 3. E. Szmit-Naud, Zmiany wyglądu przemalowań w malarstwie sztalugowym – bielenie powodowane przez niektóre pigmenty, „Ochrona Zabytków” 1, 2000, s.69-76. 4. W. Ślesiński, Konserwacja zabytków sztuki, T.I, Warszawa 1989.
|
Opis przedmiotowych efektów uczenia się w zakresie:
|
Umiejętności | Wiedza | Kompetencje |
Student potrafi: - stosować fachową terminologię - rozpoznać budowę technologiczną dzieła, opisać stan zachowania obiektu i zdiagnozować przyczyny ich powstania, zaproponować adekwatne rozwiązania konserwatorskie i restauratorskie - uzasadnić dobór wybranych środków i metod konserwatorskich - tworzyć rozbudowane prezentacje w formie pisemnej i ustnej na tematy z zakresu konserwacji i restauracji dzieł sztuki - samodzielnie wykonać kwerendę archiwalną i biblioteczną, krytycznie oceniać źródła
Efekty kierunkowe: KU_03, KU_04, KU_05 https://wkirds.asp.waw.pl/wydzialowa-komisja-ds-jakosci-ksztalcenia/
|
Student wykazuje znajomość: - złożonej budowy jednostkowego dzieła sztuki w kontekście struktury materialnej, formy artystycznej, przekazu ideowego, funkcji, uwarunkowań historycznych. - przyczyn i rodzajów zniszczeń powstających w materii dzieł sztuki, zasad postawienia prawidłowej diagnozy stanu zachowania oraz opracowania projektu konserwacji i restauracji, zasad i rodzajów dokumentowania dzieła przed, w trakcie i po konserwacji. - zasad doboru właściwych środków i metod konserwatorskich, zasad ich wykorzystania w danej sytuacji z uwzględnieniem możliwych zagrożeń dla konserwowanego dzieła - zagadnień dotyczących restauracji, w tym możliwych rozwiązań estetycznych i aranżacyjnych konserwowanego dzieła w zależności od zakresu zachowania warstw oryginalnych, jego funkcji i przeznaczenia, kształtu i formy.
Efekty kierunkowe: KW_04 KW_05 KW_06 KW_07, KW_08 https://wkirds.asp.waw.pl/wydzialowa-komisja-ds-jakosci-ksztalcenia/
|
Student jest gotów do: - współdziałania z innymi osobami w ramach prac zespołowych. - twórczego myślenia podczas rozwiązywania problemów konserwatorskich. - realnej oceny i konstruktywnej krytyki w stosunku do działań własnych oraz innych osób. - wypowiadania się w formie słownej i pisemnej na tematy związane ze sztuką, wystąpień publicznych, dyskusji, przygotowania prezentacji z zakresu ochrony i konserwacji dzieł sztuki. Efekty kierunkowe: KK_03 https://wkirds.asp.waw.pl/wydzialowa-komisja-ds-jakosci-ksztalcenia/
|
|
Opis wymagań dotyczących pracowni, warsztatu lub pomocy dydaktycznych
|
Sala na 8-10 studentów, wyposażona w indywidualne stanowiska pracy (stoły robocze 1.50 x 1.20 cm), lampy z oświetleniem o odpowiednim spektrum, lampy UV, lampy ze szkłem powiększającym oraz wyciągi technologiczne i klimatyzację. Indywidualne stoliki pomocnicze na przyrządy, krzesła o regulowanej wysokości, sztalugi. Pracownia wyposażona jest w specjalistyczny sprzęt konserwatorski. Szafy z materiałami podręcznymi do konserwacji, drobnymi narzędziami (np. kautery, żelazka, mikroskopy przenośne wraz z oświetleniem punktowym, parownice, płótna, kleje, itp.). Chemikalia, media malarskie, w ilościach do dawkowania – szafy studenckie z podręcznymi mieszankami dla indywidualnego stosowania. Duże stanowisko pod komputer najnowszej generacji z dostępem do Internetu oraz bogatym oprogramowaniem m.in. do obróbki zdjęć cyfrowych, programów multimedialnych, z pojemnością wzmożoną przez dyski zewnętrzne do archiwizacji danych. Drukarka cyfrowa. Osobny monitor komputera oraz ekran TV skorelowany z mikroskopem oraz aparatem fotograficznym pozwalającym na rejestrowanie mikroobszarów na obrazie sztalugowym. Stół ze specjalistyczną jezdną prowadnicą do osadzenia mikroskopu nad powierzchnią obrazu. Rzutnik multimedialny skorelowany z laptopem do prezentacji cyfrowych. Podręczny stół niskociśnieniowy do dublażu na zimno, stół podświetlany do prowadzenia precyzyjnych prac przy reperacji płócien, karibari – system krosien samonaprężających do obiektów z papieru i jedwabiu. Na terenie uczelni, w pracowni dublażowej , dostępne są 4 rodzaje stołów niskociśnieniowych do specjalistycznych zabiegów konsolidacyjnych. Prace ze szkodliwymi substancjami prowadzone są w odrębnym pomieszczeniu z dygestorium. Komputery z łączami internetowymi, mikrofonami i głośnikami do pracy zdalnej.
|
Informacja: tygodniowa liczba godzin ćwiczeń lub wykładów, liczba punktów ECTS przynależna przedmiotowi oraz informacje o formie i zaliczeniu przedmiotu zawarte są w programie studiów. |