seminarium, w czasie którego student zobowiązany jest do opracowania (faktografia + analiza) wybranego przez siebie tematu i zreferowania go w czasie zajęć. Następnie wystąpienie (problematyka oraz sposób jej zaprezentowania) jest dyskutowane przez studentów i prowadzących zajęcia. Konsultacje.

Program nauczania ma na celu dostarczenie studentom pojęciowych narzędzi do interpretacji współczesnej rzeczywistości, a także zapoznanie studentów z różnymi problemami współczesności i próbami ich teoretycznej artykulacji. Seminarium ma też pełnić funkcję pomocniczą w pisaniu teoretycznej pracy dyplomowej – poprzez wzbogacenie warsztatu pojęciowego studentów i wskazywanie związków między różnymi obszarami kultury.

Przykładowe zagadnienia:

- podstawowe zagadnienia dotyczące charakteru przemian w polskiej sztuce po 1989 roku
- instytucjonalny charakter przemian
- nowe instytucje sztuki po 2000 roku
- tworzenie się rynku galerii prywatnych
- transformacja i globalizacja – dwa oblicza zmian w kontekście sztuki
- najważniejsze zjawiska artystyczne lat 90.
- najważniejsze zjawiska artystyczne lat 2000.
- sztuka po 2010

- konflikty w sztuce po 1989 roku

wygłoszenie referatu w czasie zajęć; max. 2 nieobecności nieusprawiedliwione, aktywne uczestnictwo w zajęciach

1) J. Ranciere, Estetyka jako polityka, Warszawa 2007
2) P. Piotrowski, Muzeum krytyczne, Warszawa 2011
3) P. Piotrowski, Znaczenia modernizmu, Poznań 1999
4) P. Piotrowski P., Agorafilia. Sztuka i demokracja w postkomunistycznej Europie, Poznań 2010
5) A. Żmijewski, Drżące ciała. Rozmowy z artystami, seria „Krytyki Politycznej”, t. 2, Bytom – Kraków 2006

6) A. Żmijewski, Stosowane sztuki społeczne, „Krytyka Polityczna”, nr 11-12, 2007

7) Skuteczność sztuki, red. T. Załuski, Łódź 2014

8) I. Kowalczyk, Ciało i władza. Polska sztuka krytyczna lat 90., Warszawa 2002

9) Nowe zjawiska w sztuce polskiej po 2000 roku, wyd. 2 uzupełnione, Warszawa