projekt indywidualny, ćwiczenia warsztatowe, konwersatorium, relacja mistrz-uczeń

zaliczenie V semestru III roku studiów magisterskich

Zakończenie , według wskazań pedagogów, samodzielnej konserwacji i restauracji wybranego dzieła ( obrazu sztalugowego na podobraziu tekstylnym, obrazu sztalugowego na sztywnym podobraziu papierowym (tekturze),  z zastosowaniem różnych metod konserwatorskich i restauratorskich.

Wykonanie wszystkich zaleconych badań specjalistycznych konserwowanego obiektu w ramach ćwiczeń, we współpracy z Zakładem Badań Specjalistycznych i Technik Dokumentacyjnych.

Dokumentowanie fotograficzne i opisowe przebiegu prac oraz wykonanie końcowej  dokumentacji konserwatorskiej (wydruk komputerowy końcowej dokumentacji oraz wersja cyfrowa nagrana na płytę CD).

Egzamin z zakresu podanego w treściach kształcenia.

Ocena technicznego oraz artystycznego poziomu wykonanych prac konserwatorskich
i restauratorskich wraz z oceną końcowej dokumentacji tych prac, wg skali ocen umieszczonej w Regulaminie studiów. Dopuszczalne są tylko  trzy nieobecności podczas zajęć praktycznych w ciągu semestru.

Umiejętność prawidłowego rozpoznania konserwowanego dzieła pod względem  historycznym, techniczno-technologicznym oraz strukturalnym.

Umiejętność budowania projektu konserwatorskiego oraz formułowania programu prac konserwatorskich i restauratorskich; umiejętność prawidłowej realizacji przyjętych założeń programowych projektu. Umiejętność wykonania prawidłowej dokumentacji prac konserwatorskich i restauratorskich.

1.      C. Brandi, Teoria del Restauro, Rzym 1963, wyd. pol. Teoria Restauracji,
ed. I. Szmelter, tłum. M. Kijanko, Warszawa 2006.

2.      J. Ciabach, Żywice i tworzywa sztuczne stosowane w konserwacji zabytków, Toruń, 1998

3.      G. Korpal , Autor – dzieło sztuki – konserwator – odbiorca, Studia i Materiały Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki ASP w Krakowie, vol. XIII, Kraków 2004.

4.      W. Kurpik, Konserwator wobec dzieła sztuki, ASP, Warszawa 2015,

5.      W. Liszewska, Wpływ współczesnej estetyki na konserwację i restaurację dzieł sztuki, w: Dzieło sztuki a konserwacja, Kraków 2004

6.      K. Nicolaus, The Restoration of Paintings, Cologne 1999.

7.    M. Roznerska, T. Malinowska, Retusze w malarstwie sztalugowym, Toruń 1995.

8.      M. Roznerska, Farby i spoiwa używane do punktowania i rekonstrukcji malarstwa sztalugowego, „Ochrona Zabytków”, 1983, nr 3-4, s.211-214.

9.      E. Szmit-Naud, Przyczyny i mechanizmy zmian wyglądu uzupełnień warstw malarskich w obrazach sztalugowych, „Ochrona Zabytków” 1-2, 2003,s.73 – 87

10.  E. Szmit-Naud, Uzupełnianie ubytków warstwy malarskiej obrazów. Zmiany optyczne a stabilność stosowanych materiałów, Toruń 2006.

1.      B. Marconi, O sztuce konserwacji, Warszawa 1963

2.      T. Sawicki, Konserwacja malowideł ściennych. Problemy estetyczne. Historia, teoria, praktyka, Warszawa 2010,

3.      E. Szmit-Naud, Zmiany wyglądu przemalowań w malarstwie sztalugowym – bielenie powodowane przez niektóre pigmenty, „Ochrona Zabytków” 1, 2000,s.69 – 76.

4.      Wł. Ślesiński, Konserwacja zabytków sztuki, T.I, Arkady 1989

Sala na 8-10 studentów, wyposażona w indywidualne stanowiska pracy (stoły robocze 1.50
x 1.20 cm), lampy z oświetleniem o odpowiednim spektrum, lampy UV, lampy ze szkłem powiększającym oraz wyciągi technologiczne  i klimatyzację. Indywidualne stoliki pomocnicze na przyrządy, krzesła o regulowanej wysokości, sztalugi.

Pracownia wyposażona jest w specjalistyczny sprzęt konserwatorski. Szafy z materiałami podręcznymi do konserwacji, drobnymi narzędziami (np. kautery, żelazka, mikroskopy przenośne wraz z oświetleniem punktowym, parownice, płótna, kleje, itp.). Chemikalia, media malarskie, w ilościach do dawkowania – szafy studenckie z podręcznymi mieszankami dla indywidualnego stosowania.

Duże stanowisko pod komputer najnowszej generacji z dostępem do Internetu oraz bogatym oprogramowaniem m.in. do obróbki zdjęć cyfrowych, programów multimedialnych,
z pojemnością wzmożoną przez dyski zewnętrzne do archiwizacji danych. Drukarka cyfrowa. Osobny monitor komputera oraz ekran TVskorelowany z mikroskopem oraz aparatem fotograficznym pozwalającym na rejestrowanie mikroobszarów na obrazie sztalugowym. Stół ze specjalistyczną jezdną prowadnicą do osadzenia mikroskopu  nad powierzchnią obrazu. Rzutnik multimedialny skorelowany z laptopem do prezentacji cyfrowych.

Podręczny stół niskociśnieniowy do dublażu na zimno, stół podświetlany do prowadzenia precyzyjnych prac przy reperacji płócien,  karibari – system krosien samonaprężających do obiektów z papieru i jedwabiu.  Na terenie uczelni, w pracowni dublażowej , dostępne są 4 rodzaje stołów niskociśnieniowych do specjalistycznych zabiegów konsolidacyjnych. Prace ze szkodliwymi substancjami prowadzone są w odrębnym pomieszczeniu z dygestorium.